Strona:F. A. Ossendowski - W polskiej dżungli.djvu/192: Różnice pomiędzy wersjami

{{tab}}Jurek poprzez pnie drzew spostrzegł powracającego Garzyckiego.<br />

{{tab}}Leśniczy szedł, wygwizdując jakąś skoczną piosenkę.<br />

{{tab}}Jurek z Marynią pobiegli ku niemu przez las.<br />

{{tab}}Zatrzymał się i z uśmiechem patrzał na nich.<br />

{{tab}}Marynia dobiegła pierwsza i, stanąwszy przed nim, powiedziała:<br />

{{tab}}— To pan — taki? Myślałam, że z pana uczony mruk, tymczasem... Jurek wszystko mi opowiedział!<br />

{{tab}}— I napewno przesadził, bo jest filmiarzem, a ci zawsze wszystko upiększą i przeinaczą! — zawołał z wesołym śmiechem.<br />

{{tab}}— Niech się pan nie wymiguje! — zauważyła poważnym głosem dziewczynka. — Z tego, co mi mówił brat, i z jego zachwytu i szacunku dla pana, wnioskuję że postąpił pan wspaniałomyślnie i pięknie!<br />

{{tab}}Leśniczy skrzywił się nagle i mruknął:<br />

{{tab}}— Wspaniałomyślnie?... Szumne, pyszne... zbyt wielkopańskie słowo...<br />

{{tab}}Marynia, nie zmieszana tem bynajmniej, odpowiedziała natychmiast:<br />

{{tab}}— Nie podoba się panu to słowo, tedy powiem inaczej — postąpił pan z tym kłusownikiem, jak mądry i dobry człowiek!<br />

{{tab}}Garzycki zaśmiał się beztrosko i zauważył:<br />

{{tab}}— Jak dobry — może być, ale nie jak mądry, panno Marysieńko! Teraz wszyscy kłusownicy pociągną do mego leśnictwa, bo będą myśleć, że do mnie można strzelać, jak do tarczy w strzelnicy, i wybijać bezkarnie powierzone mojej opiece bobry... Taki — to będzie wynik tej sławetnej mojej „mądrości“!<br />

{{tab}}Do tego sporu wmieszał się Jurek i spytał pana Antoniego:<br />