Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 183.jpeg: Różnice pomiędzy wersjami

{{pk|kie|dym}} zamykał pracownię przed dwoma dniami, wiem napewno, że nikogo w niej nie było...<br />

{{tab}}— Wczoraj jeszcze byłem na wyspie Cejlonie w towarzystwie mych braci...<br />

{{tab}}— Nyanatiloko! miej litość nade mną! Mów prawdę!<br />

{{tab}}— Prawdę mówię. Dziś — przed godziną czy może przed dwiema, modląc się, uczułem nagle, że w pracowni twojej dzieje się coś strasznego. Mimo największego wysiłku nie zdołałem zrozumieć, co to jest, nie mogłem więc powstrzymać katastrofy z odległości, a czułem, że niema chwili do stracenia.<br />

{{tab}}Jackowi kroplisty pot wystąpił na czoło.<br />

{{tab}}— Mów, mów dalej!<br />

{{tab}}— Nie wiele jest już do powiedzenia. Zamknąłem wszystkie zmysły, aby mi pozór świata zewnętrznego nie przeszkadzał i zapragnąłem znaleść się tutaj. Gdym oczy otworzył, zobaczyłem drut przyrządu twego przed sobą, — przeciąłem go.<br />

{{tab}}— Gdybyś się był zawahał przez jednę ćwiartkę sekundy, byłbyś pod wpływem wybuchu wraz z domem całym zamienił się w jedno nic po prostu.<br />

{{tab}}Nyanatiloka uśmiechał się, patrząc mu w oczy.<br />

{{tab}}— Nie wierzysz? — rzucił Jacek.<br />

{{tab}}— Czy wybuch maszyny twojej zdolny jest zamienić w nic to jedno, co naprawdę jest, ducha?<br />

{{tab}}Jacek zamilkł. Białemi dłońmi przetarł czoło kilkakrotnie i powstawszy, zaczął chodzić po pokoju. Po chwili dopiero odezwał się:<br />

{{tab}}— Nie mogę dziś mówić z tobą. Zbyt wielki chaos czuję w głowie i jestem po prostu myśleniem znużony... Dziwną rozmowę już miałem wczoraj wieczorem, która mi jeszcze z myśli nie wyszumiała.<br />

{{tab}}Urwał i przystanął — a potem naraz zwrócił się żywo ku Nyanatiloce.<br />