Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/161: Różnice pomiędzy wersjami

{{tab}}Szeregi konnych rozsunęły się i utworzyły długi szpaler.<br />

{{tab}}— Miecz do ramienia! — rozległa się powtórna komenda.<br />

{{tab}}Równocześnie zamigotało nad zebranym tłumem tysiące świateł i wieniec płomienny otoczył plac amfiteatralny. Dacliy domów, pałaców, świątyń stanęły w ogniu; luk Konstantyna gorzał, jak pochodnia.<br />

{{tab}}Z gmachu Flawiuszów wysnuwał się wolno korowód pogrzebowy.<br />

{{tab}}Przodem szło dziesięciu trębaczów, a za nimi ciągnęły płaczki. Sto niewiast z włosem rozpuszczonym, w podartych, brudnych, błotem ulicy i popiołem zbrukanych sukniach, z twarzami, umazanemi wilgotną ziemią, postępowało w trzech szeregach. Trębacze dęli w tuby, z których wypływała monotonna pieśń, zaś płaczki łkały zcicha.<br />

{{tab}}Za płaczkami ukazał się orszak greckich wojowników. Prowadził go wysoki, urodziwy młodzieniec, jadący na złoconym rydwanie.<br />

{{tab}}Histryon, przebrany za Achillesa, uderzył mieczem w tarcz miedzianą. Na znak ten ucichły tuby i zamilkły płaczki.<br />

{{tab}}Wówczas rozbrzmią dźwięczny głos tragika:<br /><br />

</poem><br />