Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/164: Różnice pomiędzy wersjami

{{tab}}Cały rząd Italii oddal cześć zwłokom pogan, zabitych przez chrześcian.<br />

{{tab}}Wojewoda objął pięścią kurczowo rękojeść miecza. Oburzało go zuchwalstwo tych buntowników, co urągali jawnie imperatorowi.<br />

{{tab}}Dla niego, dla nowego Rzymianina, który zawdzięczał wszystko łasce dworu cesarskiego, był „boski i wieczny pan” rzeczywiście zastępcą Boga na ziemi.<br />

{{tab}}Nagle uczuł, że krew zalewa mu twarz, a serce bije w piersi tak gwałtownie, jakby ją chciało rozsadzić.<br />

{{tab}}Na tle czarnych tog zamajaczyła biała plama. Cztery dziewice Westy szły za ostatniem łożem, otoczone żonami i córkami dostojników. Jedna z nich przewyższała resztę o całą głowę. Wojewoda poznał ją odrazu po wyniosłej postaci i falistości ruchów. To ona, to Fausta Auzonia...<br />

{{tab}}Pochylił się na koniu i ogarnął kapłankę wzrokiem płomiennym. Może ona uczuje na sobie siłę tego spojrzenia i odwróci się do niego.<br />

{{tab}}Ale Fausta Auzonia nie odjęła oczu od ziemi.<br />

{{tab}}Wówczas zawołał głośno, wpatrując się uważnie w westalkę:<br />

{{tab}}— Zamknąć korowód!<br />

{{tab}}Byłożby to złudzenie? Fausta drgnęła. Tak mu się zdawało.<br />

{{tab}}Skierowawszy konia na środek szpaleru, jechał tuż za gromadą niewiast. Za nim postępowali żołnierze.<br />