Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. VII.djvu/140

 HALSKI. Więc — mógłbym być pani kochankiem?
 FILA. Owszem proszę.

(Drzwi od jadalni otwierają się wsuwa się Rena — patrzy przez chwilę na biedzących, idzie ku przedpokojowi i woła).

SCENA DRUGA.

RENA — CIŻ.

ஐ ஐ

 RENA. Michale!
 FILA (do Halskiego). Pst! ona!...

(Zjawia się Michał).

 RENA. Czarna kawa — herbata — likiery.
 FILA. Skończone.
 RENA. Tak ładne było zakończenie — Marion przegrała zakład z redaktorem.
 HALSKI. Ręczę, że przegrała pocałunek.
 RENA. Zgadł pan. — Ale nie tylko z redaktorem, lecz w dodatku redaktor miał prawo nakazać Marion całować i innych mężczyzn. Niech pan żałuje, że pana tam nie było.
 HALSKI. O, to nie stracone.
 RENA. Już najzupełniej.

(Michał postawił tacę z kawą przyrządzoną po turecku popielniczki, likiery, kieliszki).

 HALSKI. Panna Marion nie będzie tak okrutna.