Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. VII.djvu/180

SCENA DZIESIĄTA.

RENA — FILA.

(Rena pozostaje chwilę nieruchoma, wreszcie biegnie do fortepianu, pije wodę, naciera wodą skronie, wreszcie prostuje się i podchodzi do drzwi, Fila otwiera je. Fila wpada, jest w peniuarze, wzburzona i zła.

ஐ ஐ

 FILA. Czy to ty mnie zamknęłaś?
 RENA (wyzywająco). Tak jest — ja!
 FILA. Dlaczego to uczyniłaś?
 RENA (śmieje się). Aby się przekonać, czy moja pruderja, jak mówisz równie silnie działa na Halskiego, jak twoja uświadomiona żywiołowość.
 FILA. A! i przekonałaś się...

(zaczyna świtać).

 RENA. Że o wiele silniej...
 FILA (z szyderstwem). A więc?
 RENA. Nie, nie, aniele, nie ciesz się z mego upadku. Oparłam się.
 FILA. Oparłaś się?
 RENA (triumfując). Tak!
 FILA. Halskiemu?
 RENA (śmiejąc się pół nerwowo, pół dziecinnie). Twojemu Halskiemu... O-par-łam się! O-par-łam się.
 FILA, To musi drwić z ciebie?