Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/158: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Wydarty (dyskusja | edycje)
 
Status stronyStatus strony
-
Przepisana
+
Skorygowana
Nagłówek (noinclude):Nagłówek (noinclude):
Linia 1: Linia 1:
{{c|—   158   —}}
Treść strony (podlegająca transkluzji):Treść strony (podlegająca transkluzji):
Linia 1: Linia 1:
{{tab}}— A!... przypominam sobie. Do licha!... to ładny chłopiec!...<br>
{{tab}}— A!... przypominam sobie. Do licha!... to ładny chłopiec!...<br>
{{tab}}— Wiedziałem dobrze, że Wasza Książęca Mość zauważył go.<br>
{{tab}}— Wiedziałem dobrze, że Wasza Książęca Mość zauważył go.<br>
{{tab}}— Tak, tak. Widzisz, mój hrabio, nie chce, abyśmy ja lub moja żona mieli ludzi szpetnych przed oczyma. Moja żona powinna mieć piękne panny honorowe, a ja przystojnych dworzan. Tym sposobem, widzisz, mój Guiche, jeżeli Bóg da nam dzieci, to będziemy mieli przed oczyma piękne wzory.<br>
{{tab}}— Tak, tak. Widzisz, mój hrabio, nie chcę, abyśmy ja lub moja żona mieli ludzi szpetnych przed oczyma. Moja żona powinna mieć piękne panny honorowe, a ja przystojnych dworzan. Tym sposobem, widzisz, mój Guiche, jeżeli Bóg da nam dzieci, to będziemy mieli przed oczyma piękne wzory.<br>
{{tab}}— Rzecz ślicznie wyrozumowana, mości książę — odezwał się Manicamp, potwierdzając zdanie księcia oczami i głosem.<br>
{{tab}}— Rzecz ślicznie wyrozumowana, mości książę — odezwał się Manicamp, potwierdzając zdanie księcia oczami i głosem.<br>
{{tab}}Co do hrabiego de Guiche, temu zapewne rozumowanie to nie tak się bardzo podobało.<br>
{{tab}}Co do hrabiego de Guiche, temu zapewne rozumowanie to nie tak się bardzo podobało.<br>
{{tab}}Manicamp poszedł zawiadomić Malicorna o szczęśliwej nowinie. Guiche niby niechętnie pośpieszył przywdziać strój dworski. Książę, śmiejąc się, śpiewając i przeglądając w zwierciadle, doczekał godziny obiadowej w tem szczęśliwem usposobieniu, które stwierdza przysłowie: „Szczęśliwy, jak książę“.<br><br>
{{tab}}Manicamp poszedł zawiadomić Malicorna o szczęśliwej nowinie. Guiche niby niechętnie pośpieszył przywdziać strój dworski. Książę, śmiejąc się, śpiewając i przeglądając w zwierciadle, doczekał godziny obiadowej w tem szczęśliwem usposobieniu, które stwierdza przysłowie: „Szczęśliwy, jak książę“.<br>
<br><br><br>