Wersja z 21:35, 30 cze 2007 edytuj Sp5uhe (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 15 375 edycji m nowe		Wersja z 19:01, 1 lip 2007 edytuj anuluj edycję Ajsmen91 (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 11 978 edycji formatowanie tekstu, myśliniki, kategoria, -stopka następna edycja →
Linia 3: \|autor=Henryk Sienkiewicz \|sekcja=Legenda indyjska \|stopka=0 }} Raz, w jasną noc księżycową, mądry a wielki Kryszna zamyślił się głęboko i rzekł:<br /> -— Myślałem, że człowiek jest najpiękniejszym tworem na ziemi -— i myliłem się. Oto widzę kwiat lotusu, kołysany nocnym powiewem. O ile on piękniejszy od wszystkich żyjących istot: listki jego otwarły się właśnie na srebrne światło księżyca -— i oczu nie mogę od niego oderwać... Tak, nie ma między ludźmi nic podobnego -— powtórzył z westchnieniem.<br />▼ Ale po chwili pomyślał:<br />▼ ▲- Myślałem, że człowiek jest najpiękniejszym tworem na ziemi - i myliłem się. Oto widzę kwiat lotusu, kołysany nocnym powiewem. O ile on piękniejszy od wszystkich żyjących istot: listki jego otwarły się właśnie na srebrne światło księżyca - i oczu nie mogę od niego oderwać... Tak, nie ma między ludźmi nic podobnego - powtórzył z westchnieniem.<br /> -— Dlaczego bym ja, bóg, nie miał potęgą słowa stworzyć istoty, która by była tym między ludźmi, czym lotus między kwiatami? Niech więc tak będzie na radość ludziom i ziemi! Lotusie, zmień się w żyjącą dziewicę i, stań przede mną!<br />▼ ▲Ale po chwili pomyślał: Zadrżała wnet leciuchno fala, jakby trącona skrzydłem jaskółki, noc rozjaśniła się, księżyc zabłysnął mocniej na niebie, rozśpiewały się głośniej nocne drozdy, a potem nagle umilkły. I czar się spełnił: przed Kryszną stanął lotus w ludzkiej postaci.<br />▼ ▲- Dlaczego bym ja, bóg, nie miał potęgą słowa stworzyć istoty, która by była tym między ludźmi, czym lotus między kwiatami? Niech więc tak będzie na radość ludziom i ziemi! Lotusie, zmień się w żyjącą dziewicę i, stań przede mną!<br /> ▲Zadrżała wnet leciuchno fala, jakby trącona skrzydłem jaskółki, noc rozjaśniła się, księżyc zabłysnął mocniej na niebie, rozśpiewały się głośniej nocne drozdy, a potem nagle umilkły. I czar się spełnił: przed Kryszną stanął lotus w ludzkiej postaci. Sam bożek zdumiał się.<br /> -— Byłaś kwiatem jeziora -— rzekł -— bądź odtąd kwiatem myśli mojej i -— przemów!<br /> A dziewczyna poczęła szeptać tak cicho, jak szemrzą białe płatki lotusu, całowane letnim powiewem:<br /> -— Panie! Zmieniłeś mnie w żywą istotę; gdzież mi teraz zamieszkać każesz? Pamiętaj, panie, że gdy byłam kwiatem, drżałam i tuliłam listki za każdym tchnieniem wiatru. Bałam się, panie, nawalnych dżdżów i burzy, bałam się gromów i błyskawic, bałam się nawet palących promieni słońca. Tyś mi kazał być wcieleniem lotusu, więc zachowałam dawną naturę i teraz boję się, panie, ziemi i wszystkiego, co się na niej znajduje... Gdzież mi zamieszkać każesz?<br />▼ Kryszna podniósł mądre oczy ku gwiazdom, przez chwilę myślał, po czym spytał:<br />▼ ▲- Panie! Zmieniłeś mnie w żywą istotę; gdzież mi teraz zamieszkać każesz? Pamiętaj, panie, że gdy byłam kwiatem, drżałam i tuliłam listki za każdym tchnieniem wiatru. Bałam się, panie, nawalnych dżdżów i burzy, bałam się gromów i błyskawic, bałam się nawet palących promieni słońca. Tyś mi kazał być wcieleniem lotusu, więc zachowałam dawną naturę i teraz boję się, panie, ziemi i wszystkiego, co się na niej znajduje... Gdzież mi zamieszkać każesz?<br /> -— Chcesz żyć na szczytach gór?<br />▼ ▲Kryszna podniósł mądre oczy ku gwiazdom, przez chwilę myślał, po czym spytał: -— ~~Ciemno~~Tam ~~tam~~śniegi i zimno, panie; boję się.<br />▼ -— A więc... zbuduję ci pałac z kryształu na dnie jeziora.<br />▼ ▲- Chcesz żyć na szczytach gór?<br /> -— ~~Tam~~W ~~śniegi~~głębinach wód przesuwają się węże i ~~zimno,~~inne ~~panie~~potwory; boję się., panie!<br /> -— Chcesz stepów bez końca?<br />▼ ▲- A więc... zbuduję ci pałac z kryształu na dnie jeziora.<br /> -— O panie! Wichry i burze tratują stepy na kształt stad dzikich.<br />▼ ~~- W głębinach wód przesuwają się węże i inne potwory; boję się, panie!<br />~~ -— Cóż z tobą uczynić, kwiecie wcielony?... Ha! W pieczarach Ellory żyją święci pustelnicy...<br />▼ ▲- Chcesz stepów bez końca?<br /> -— Czy chcesz zamieszkać z dala od świata, w pieczarze?<br />▼ ▲- O panie! Wichry i burze tratują stepy na kształt stad dzikich.<br /> — Ciemno tam, panie; boję się.<br /> ▲- Cóż z tobą uczynić, kwiecie wcielony?... Ha! W pieczarach Ellory żyją święci pustelnicy...<br /> ▲- Czy chcesz zamieszkać z dala od świata, w pieczarze?<br /> ▲- Ciemno tam, panie; boję się.<br /> Kryszna usiadł na kamieniu i wsparł głowę na ręku. Dziewczyna stała przed nim drżąca, przestraszona.<br /> Tymczasem zorza poczęła rozświecać niebo na wschodzie. Ozłociła się toń jeziora, palmy i bambusy. Chórem ozwały się różowe czaple, błękitne żurawie i białe łabędzie na wodach, pawie i bengali w lasach, a do wtóru im rozlegały się dźwięki strun, nawiązanych na muszlę perłową, i słowa ludzkiej pieśni.<br /> Kryszna obudził się z zadumy i rzekł:<br />▼ -— To poeta Walmiki wita wschód słońca.<br />▼ ▲Kryszna obudził się z zadumy i rzekł: ▲- To poeta Walmiki wita wschód słońca.<br /> Po chwili rozsunęły się firanki purpurowych kwiatów, pokrywających liany,<br /> i nad jeziorem ukazał się Walmiki.<br /> Ujrzawszy wcielony lotus przestał grać. Perłowa muszla wysunęła mu się z wolna z dłoni na ziemię, ręce opadły wzdłuż bioder i stanął niemy, jak gdyby wielki Kryszna zmienił go w drzewo nadwodne.<br /> A bożek ucieszył się z tego podziwu nad własnym dziełem i rzekł:<br />▼ -— Zbudź się, Walmiki, i przemów!<br />▼ ▲A bożek ucieszył się z tego podziwu nad własnym dziełem i rzekł: ▲- Zbudź się, Walmiki, i przemów!<br /> I Walmiki przemówił:<br /> -— ...Kocham!...<br /> To jedno słowo tylko pamiętał i to jedno mógł wypowiedzieć.<br /> Twarz Kryszny rozpromieniła się nagle.<br /> -— Cudna dziewczyno, znalazłem godne ciebie miejsce na świecie: zamieszkaj w sercu poety.<br /> Walmiki zaś powtórzył po raz drugi:<br /> -— ...Kocham!...<br />▼ Wola potężnego Kryszny, wola bóstwa, poczęła popychać dziewczynę ku sercu poety. Bożek uczynił też serce Walmiki przejrzystym jak kryształ. Pogodna jak dzień letni, spokojna jak fala Gangesu, wstępowała dziewczyna w przeznaczony dla siebie przybytek. Lecz nagle, gdy głębiej spojrzała w serce Walmiki, twarz jej pobladła i strach owionął ją niby wiatr zimny. A Kryszna zdziwił się.<br />▼ ▲- ...Kocham!...<br /> -— Kwiecie wcielony -— spytał -— czy i serca poety się boisz?<br />▼ ▲Wola potężnego Kryszny, wola bóstwa, poczęła popychać dziewczynę ku sercu poety. Bożek uczynił też serce Walmiki przejrzystym jak kryształ. Pogodna jak dzień letni, spokojna jak fala Gangesu, wstępowała dziewczyna w przeznaczony dla siebie przybytek. Lecz nagle, gdy głębiej spojrzała w serce Walmiki, twarz jej pobladła i strach owionął ją niby wiatr zimny. A Kryszna zdziwił się. -— Panie -— odpowiedziała dziewczyna -— gdzież mi to zamieszkać kazałeś? Otom w tym jednym sercu ujrzała i śnieżne szczyty gór, i głębiny wód, pełne dziwnych istot, i step z wichrami i burzą, i ciemne jaskinie Ellory; więc boję się znowu, o panie!<br />▼ Lecz dobry i mądry Kryszna rzekł:<br />▼ ▲- Kwiecie wcielony - spytał - czy i serca poety się boisz?<br /> -— Uspokój się, kwiecie wcielony! Jeśli w sercu Walmiki leżą samotne śniegi, bądź ciepłym tchnieniem wiosny, które je stopi; jeśli jest głębia wodna, bądź perłą w tej głębi; jeśli jest pustka stepu, posiej w niej kwiaty szczęścia; jeśli są ciemne pieczary Ellory, bądź w tych ciemnościach słońca promieniem... A Walmiki, który przez ten czas odzyskał mowę, dodał:<br />▼ ▲- Panie - odpowiedziała dziewczyna - gdzież mi to zamieszkać kazałeś? Otom w tym jednym sercu ujrzała i śnieżne szczyty gór, i głębiny wód, pełne dziwnych istot, i step z wichrami i burzą, i ciemne jaskinie Ellory; więc boję się znowu, o panie!<br /> -— I bądź błogosławiona!▼ ▲Lecz dobry i mądry Kryszna rzekł: ▲- Uspokój się, kwiecie wcielony! Jeśli w sercu Walmiki leżą samotne śniegi, bądź ciepłym tchnieniem wiosny, które je stopi; jeśli jest głębia wodna, bądź perłą w tej głębi; jeśli jest pustka stepu, posiej w niej kwiaty szczęścia; jeśli są ciemne pieczary Ellory, bądź w tych ciemnościach słońca promieniem... A Walmiki, który przez ten czas odzyskał mowę, dodał: [[Kategoria:Henryk Sienkiewicz]] ▲- I bądź błogosławiona!

Bądź błogosławiona (Sienkiewicz, 1894): Różnice pomiędzy wersjami