Strona:A. Kuprin - Miłość Sulamity.djvu/34

czyną od trzód pasterskich! Tak, jestem jednym ze świty królewskiej. Jestem głównym podczaszym. I widziałaś mnie, kiedym jechał w rydwanie Aminodawa w uroczysty dzień Paschy? Ale czemu tak stoisz zdala ode mnie? Przybliż się, siostro moja! Siądź oto tu na kamieniu ogrodzenia i opowiedz mi cośkolwiek o sobie. Powiedz mi imię twoje.
 — Sulamit — szepcze dziewczyna.
 — O cóż więc, Sulamito, zagniewali się na ciebie bracia twoi?
 — Wstydzę się mówić ci o tem. Za otrzymane ze sprzedaży wina pieniądze, wysłali mię bracia do miasta, abym kupiła chleba i sera koziego. A ja...
 — Zgubiłaś pewno pieniądze?
 — Nie, jeszcze gorzej.
 Nachyla ku niemu blisko swą głowę i szepcze:
 — Oprócz chleba kupiłam jeszcze odrobinę, odbrobinę tylko wonnego olejku różanego od Egipcyan w starem mieście.
 — I ukryłaś to przed braćmi!
 — Tak...
 I dodaje tak, że ledwo słychać.
 — Olejek różany tak pięknie pachnie!...