ce. Do nich należą między innemi ordynacja wyborcza do Sejmu i Senatu z 8 lipca 1935 roku, wybór Izb ustawodawczych w roku 1935, a następnie 1938, wyznaczenie przez Ignacego Mościckiego w r. 1939 następcą prezydenta państwa naprzód Rydza-Smigłego, następnie Wieniawę Długoszowskiego, a w końcu Władysława Raczkiewicza, oraz rządy włącznie z ostatnim przedwojennym i rządami wojennemi na uchodźtwie. Szczególnie rządy na uchodźtwie, bo tak poprzedni premjer gen. Sikorski, jak i obecny St. Mikołajczyk oraz członkowie rządu mianowani zostali nie przez prezydenta konstytucyjnie wybranego t. j. przez Ignacego Mościckiego, ale przez wyznaczonego przezeń następcę prezydenta t. j. Wł. Raczkiewicza. Przypominam, że Konstytucja marcowa z r. 1921 oraz nowela do niej z r. 1926 nie zawierają przepisu, ustanawiającego dyktatorsko-faszystowską instytucję wyznaczenia następcy prezydenta przez kogokolwiek, a w szczególności przez samego urzędującego prezydenta. Taką instytucję znajdujemy w tezach konstytucyjnych z r. 1935. (Hitler wyznaczył aż trzech ewentualnych swych następców Nr. 1 Goering, Nr. 2 Hess i Nr. 3 Goebbels.)
Przeciwko twierdzeniu o powstaniu rządu na uchodźtwie „z woli narodu” przemawiają wszystkie argumenty, wykazujące jego nielegalność, a pozatem nastpujące okoliczności i fakty:
Artykuł 33-ci tak zwanej Konstytucji Kwietniowej odebrał znacznej ilości (trzem rocznikom) dojrzałych politycznie i pełnoletnich obywateli prawo głosowania, przyznając prawo wybierania posłów do Sejmu obywatelom, którzy ukończyli przed dniem zarządzenia wyborów lat 24. Obowiązująca
