Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 1.pdf/149

 — Przychodzę pannę kasztelankę pożegnać (tak ją przez grzeczność tytułował, choć ojciec był tylko kasztelanicem) — muszę jechać do Brześcia....
 — Jak to? bez obiadu?
 — Na obiad niepodobna mi czekać, prosiłem o śniadanie — jadę dla dyrygowania rekollekcyami naszych duchownych.... a to jest ważniejsza missya, niż inne, rzekł ks. prałat....
 — I tak — od uroczystości naszéj, hrabia ucieka? (Wywzajemniając się kasztelanka, nie zapominała o tytule hrabiego)....
 — Od jakiéj uroczystości?
 — A dziś! dziś przecież.... tout est sur pied, aby godnie przyjąć ojca pana Roberta.... dodała panna Hortensya z szyderstwem.
 Ksiądz się zmarszczył....
 — Rzeczywiście, zaczęła zbliżając się panna Hortensya i głos zniżając — nasza biedna Ada od rana słyszę — contre tous ses us et coutumes, lata, napędza i dysponuje....
 Położyła palec wyschły na nosie....
 — Tak, tak, mówiła — nie trzeba zasypiać. Księże prałacie dobrodzieju — bo jest, jest i nie omyliłam się w méj dyagnozie, rzeczywiste jest niebezpieczeństwo!.... Ta stalą okryta heroina nasza, któréj żaden pocisk dotąd nie dotknął, która wyśmiała, wzgardziła księciem C.... — która poroz-