Strona:Adam Fischer - Czerpaki.djvu/4

Ta strona została uwierzytelniona.
Ryc. 2. Czerpak słowacki.
(Wedle P. Socháňa).

Pod względem kształtu podobne są do czerpaków słowackich drewniane miary na ziarno, które spotykamy czyto na Rusi (Ostrów koło Bóbrki)[1] czy nawet w Albanji[2].
Do typu słowackiego zbliżają się też nieco czerpaki południowosłowiańskie, które możemy zauważyć w Bośni i Dalmacji. Kubek pasterski w północnej Bośni (ryc. 3) posiada kształty owalne[3], które wskazują na pewną łączność z naczyniami metalowemi[4], zwłaszcza łódkowatemi. Forma ucha i ornamentyka na kubku zawiera różne wpływy późniejsze, nieraz nawet nowoczesne. Typ kubka jest zapewne dawny, gdyż podobnych używają pasterze w południowej Francji (Basses Pyrenées)[5] i Osetyńcy na Kaukazie[6].

Ryc. 3. Czerpak półn. bośniacki.
(Wedle A. Haberlandta).

Wogóle jednak przy tych studjach porównawczych należy pamiętać, że w kulturze pasterskiej mamy wiele innych drewnianych naczyń, które w zupełności zasługują także na miano czerpaków. Nazwa ta dałaby się zastosować przedewszystkiem do niektórych warzech zwłaszcza wtedy, gdy mają one krótką rączkę, podobną do ucha w kubkach pasterskich. Warzechy te bywają nawet nieraz wręcz nazywane czerpakami. Tak np. określa się na Huculszczyźnie długą warzechę o rączce długiej na 42 cm, a chochli o średnicy 18 cm, służącą do czerpania mleka[7]. Czerpakiem zo-

  1. Dwa okazy w Muzeum im. Dzieduszyckich we Lwowie o wysokości 10 cm, a średnicy 17 cm z charakterystyczną rączką, pochyloną do środka naczynia.
  2. Haberlandt A. Kulturwissenschaftliche Beiträge zur Volkskunde von Montenegro, Albanien und Serbien. Wien 1917, tabl. IX, Nr. 15.
  3. Haberlandt A. Volkskunst der Balkanländer. Wien 1919, str. 60—61, tabl. XX; Peasant Art in Austria and Hungary. London, „Studio“ 1911, Nr. 525—535.
  4. Spiess K. Bauernkunst. Wien 1925, s. 43.
  5. Buschan G. Völkerkunde. Stuttgart 1926. II 2, Tabl. 214, Nr. 1—2.
  6. Buschan j. w. II 2, str. 821, ryc. 501, Nr. 4.
  7. Okaz w Muzeum im. Dzieduszyckich we Lwowie.