Strona:Adam Mickiewicz Poezye 1822 P035.jpg

Petrarka, Jerozolimę wyzwoloną, Hermana i Doroteę Götego, i całą poezyą francuzką, niepodobna zgadnąć, gdzieby na tym strasznym sądzie odesłano. Taką korzyść przynoszą dla poetyki, podziały ogólne i nieoznaczone. Wszakże i w szczegółach podobnie, można wprowadzić zawichrzenie, jeśli klassyfikując poetów, krytyk jak Nestor Homeryczny, cały tłum na narody podzieli^[1]. Wszystkich pisarzów jednego plemienia np. Niemców, obwoła za romantyków, równie Lessynga jak Schillera, Wielanda i Göthego, Hagedorna i Bürgera. Tros Italusve fuat; albo też jednemu pisarzowi każe bydź koniecznie romantykiem, np. Göthemu; chociaż jego Ifigenia w Aulidzie^[2], sądem znawców, ze wszystkich dzieł nowoczesnych, naybliżéj do rodzaju klassycznego greków przystępuje; chociaż jego Tasso łączy duch romantyczny ze stylem klassycznym; chociaż tenże Göthe we wszystkich prawie dziełach swoich ukazuje się coraz innym i nieskończenie rozmaitym. Cała niestosowność podziałów i nagłych wniosków stąd pochodzi, ze piszący o poezyi, pochwyciwszy od teore-

1. Dziel tłumy na narody. Iliada.
2.  „Aulidzie” zostało wykreślone odręcznie. Faktycznie powinno być „Ifigenia w Taurydzie”.