Strona:Aleksander Arct - Spiskowcy (1907).djvu/31

—   29   —

 — Nie ciągnijcie mnie! — krzyknął na pachołków. — Sam pójdę i stanę pod ścianą.
 — Książę! — wołali mieszczanie. — Zmiłuj się nad Tellem. Zlituj się nad jego boleścią!
 — Nie proście go! — krzyknął Walter. — Ten zły człowiek próśb waszych nie usłucha. Nie obawiajcie się o ojca. Jest on pierwszym strzelcem w całej Szwajcarji: mierząc do ptaków w locie, nigdy nie chybia. Jestem więc pewny, że mi się nic złego nie stanie!
 To rzekszy, stanął pod murem i dodał:
 — Strzelaj, ojcze! Pokaż im, co umiesz!
 — Spiesz się! — krzyknął Gessler. — Na spełnienie rozkazów nie zwykłem długo czekać.
 Tell podniósł łuk, nałożył nań strzałę i naciągnął cięciwę. Po chwili jednak opuścił ręce i zawołał strasznym głosem:
 — Panie, błagam cię, daruj mi ten strzał! Ręka mi drży, w oczach ciemnieje!
 — Oto moje serce! — dodał rozrywając koszulę i wskazując na nagą pierś. — Przebij je!
 — Nie chcę twego życia! Chcę strzału! — odparł z dzikim uśmiechem książę.
 — Byłeś zawsze śmiały i dzielny, ratowałeś innych od śmierci, ratuj że teraz i siebie!
 Słysząc to Tell, zadrżał, wzniósł oczy ku niebu, poczym nagłym ruchem wyciągnął z kołczana drugą strzałę i wsadziwszy ją za pas, podniósł łuk i zmierzył:
 — Ojcze! — zawołał Walter — ja się wcale nie boję, nawet okiem nie mrugnę. Śmiało strzelaj ojcze!
 — W imię Boże! — zawołał Tell. Przycisnął łuk do ramienia i — spuścił cięciwę.
 Zaświszczała strzała: z głowy Waltera jabłko spadło.
 — Trafiłeś, ojcze! — krzyknął radośnie Wal-