Strona:Antoni Pietkiewicz - Gość z grobu.djvu/6

Ta strona została uwierzytelniona.

izbie, na wiązce słomy, gdzie gwar obcych gości, przez całą noc biesiadujących, nie dał nam ani oka zmrużyć.
Nazajutrz o świcie, kiedy się ojciec krzątał koło pakowania bryczki do dalszéj podróży, mnie matka tymczasem wyprowadziła na przechadzkę po zielonym brzegu wspaniałéj rzeki, nad którą, w oddali na wzgórzu, stał olbrzymi pałac z wyniosłemi basztami, krytemi złoconą blachą, otoczony przepysznym ogrodem, wysokim opasanym murem, do którego prowadziła gotycka kosztowna brama. W ogrodzie, między świerki, sosny, klony, topole i brzozy, w gustownych rozrzucone klombach, widać było wysmukłe wieżyczki, chińskie i szwajcarskie daszki, kolumny i posągi, misterne mostki i kładki, promy i baciki. A po obu stronach pałacowego gmachu, kształtem amfiteatru stały ogromne mury, też blachą kryte, officyn, stajeń, śpichlerzy i t. p.
Może o parę tysięcy kroków od tego dworu, na piasczystéj wydmie wznosiły się opuszczone mury kaplicy, przykryte dziurawą strzechą, uwieńczone pochylonym na spróchniałym słupku żelaznym krzyżykiem, na którym siedział zasępiony puszczyk, niezważający na wrzaski licznéj zgrai wróblów, co przez powybijane okna kościołka, to wypadała na niego, to zmykała znowu do środka. Tuż przy kościołku, jakieś dwa słupy, związane u góry trzecim, jakby szubienica, utrzymywały dwa niewielkie dzwony. Wszystko to otacza zwalony, spróchniały parkan, nie broniący już wstępu kozom i wieprzom, co profanując groby, niszczyły wątłe brzózki i jodełki, co rok raz napróżno osierociałą ręką sadzone, gorzkiemi polewane łzami, a nawet i kości wygrzebywały z ziemi! Daléj za cmentarzem, w straszliwéj ruderze plebania leżała, a za nią ciągnęły się długim szeregiem nędzne, zapadłe w ziemię, czarne, bez kominów, a niektóre i bez dachów, wieśniacze chaty.