Strona:Biblia Gdańska wyd.1840.pdf/1116

 35. Tedy im rzekł Iezus: Ieszcze do małego czasu iest z wami światłość; chodźcież tedy, póki światłość^[1] macie, żeby was ciemności nie ogarnęły; bo kto w ciemności chodzi, nie wie, kędy idzie.
 36. Póki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości^[2]. To powiedział Iezus, a odszedłszy schronił się od nich.
 37. A choć tak wiele cudów uczynił przed nimi, przecię nie uwierzyli weń,
 38. Aby się wypełniło słowo Izaiasza^[3] Proroka, które powiedział: Panie! i któż uwierzył kazaniu naszemu, a ramię Pańskie komuż iest obiawione?
 39. Dla tego wierzyć nie mogli, iż ieszcze powiedział Izaiasz:
 40. Zaślepił^[4] oczy ich, i zatwardził serce ich, aby oczyma nie widzieli i sercem nie zrozumieli, i nie nawrócili się, abym ie uzdrowił.
 41. To powiedział Izaiasz, gdy widział chwałę iego i mówił o nim.
 VII. 42. Wszakże iednak i z Książąt wiele ich weń uwierzyło; ale dla Faryzeuszów nie wyznawali, aby z bożnicy nie byli^[5] wyłączeni.
 43. Bo umiłowali chwałę^[6] ludzką więcéy, niż chwałę Bożą.
 44. I wołał Iezus a mówił: Kto wierzy w mię, nie w mię wierzy, ale w onego, który mię posłał.
 45. I kto^[7] mię widzi, widzi onego, który mię posłał.
 46. Ia światłość przyszedłem^[8] na świat, aby żaden, kto wierzy w mię, w ciemnościach nie został.
 47. A ieźliby kto słuchał słów moich, a nie uwierzyłby, iać go nie sądzę: bom nie przyszedł, żebym sądził^[9] świat; ale żebym zbawił świat.
 48. Kto mną gardzi a nieprzyimuie^[10] słów moich, ma, ktoby go sądził; słowa, którem ia mówił, one go osądzą w ostateczny dzień.
 49. Bom ia z siebie samego^[11] nie mówił, ale ten, który mię posłał, oyciec, on mi rozkazanie dał, cobym mówić i cobym powiadać miał;
 50. I wiem, że rozkazanie iego iest żywot wieczny; przetoż to, co ia wam mówię, iako mi powiedział oyciec, tak mówię.

ROZDZIAŁ XIII.

 I. Pan wstawszy od wieczerzy 1 — 11. II. a zalecaiąc pokorę, Apostołom nogi umył 12 — 17. III. zdraycę Iudasza 18 — 25. IV. pewnym znakiem pokazał 26 — 33. V. miłość zalecił 34 — 37. VI. Piotrowi, że się go miał zaprzeć, przepowiedział 38.

A przed świętem^[12] wielkonocném wiedząc Iezus iż przyszła godzina iego, aby przeszedł z tego świato do oyca, umiłowawszy swoie, którzy byli na świecie, aż do końca umiłował ie.
 2. A gdy była wieczerza, a diabeł iuż był wrzucił w serce Iudasza, syna Symonowego Iszkaryoty, aby go wydał.^[13]
 3. Wiedząc^[14] Iezus, iż wszystko oyciec podał do rąk iego, a iż od^[15] Boga wyszedł i do Boga idzie,
 4. Wstał od wieczerzy i złożył szaty, a wziąwszy prześcieradło, przepasał się.
 5. Potym nalał wody do miednicy, i począł nogi umywać uczniom i ucierać prześcieradłem, którem był przepasany.
 6. Tedy przyszedł do Symona Piotra; a on mu rzekł: Panie! i tyż mnie masz nogi umywać?
 7. Odpowiedział Iezus, i rzekł mu: Co ia czynię, ty nie wiesz teraz, ale się potym dowiesz.
 8. Rzekł mu Piotr: Nie będziesz ty nóg moich umywał na wieki. Odpowiedział mu Iezus: Ieźli cię nie umyię, nie będziesz miał cząstki zemną.
 9. Tedy mu rzekł Symon Piotr: Panie! nie tylko nogi moie, ale i ręce i głowę.
 10. Rzekł mu Iezus: Ktoć iest umyty, nie potrzebuie, iedno aby nogi umył, bo czysty iest wszystek; i wy iesteście^[16] czystymi, ale nie wszyscy.

 11. Albowiem wiedział, który go

1. Ian. 1, 9. r. 8, 12.
2. Efez. 5, 8. 1 Tess. 5,5.
3. Izai. 53, 1. Rzym. 10, 16.
4. Izai. 6, 9. Matt. 13, 14.
5. Ian. 9, 22.
6. Ian. 5, 44.
7. Ian. 14, 9.
8. Ian. 8, 12. r. 9, 39.
9. Ian. 3, 17.
10. Łuk. 10, 16.
11. 5 Moy. 18, 18. Ian. 3, 27.
12. Matt. 26, 2. Mark. 14, 1. Łuk. 22, 1.
13. Łuk. 22, 3.
14. Matt. 11, 27.
15. Ian. 16, 28.
16. Ian. 15, 3.