trowę i Ianowę, i zrozumiawszy, iż ludźmi byli nieuczonymi i prostakami, dziwowali się, i poznali ie, iż byli z Iezusem.
14. Widząc téż onego człowieka z nimi stoiącego, który był uzdrowiony, nie mieli co przeciwko temu mówić.
15. A rozkazawszy im precz ustąpić z Rady, radzili się między sobą,
16. Mówiąc: Cóż[1] uczynimy tym ludziom? Bo, że iawny cud przez nie iest uczyniony, to wszystkim mieszkaiącym w Ieruzalemie wiadomo iest, a nie możemy tego zaprzeć.
17. Ale aby się to więcéy nie rozsławiało między ludźmi, zagroźmy im srodze, aby więcéy w tém imieniu żadnemu człowiekowi nie mówili.
III. 18. A zawoławszy ich, zakazali[2] im, aby koniecznie nie mówili, ani uczyli w imieniu Iezusowém.
19. Lecz Piotr i Ian odpowiedziawszy rzekli do nich: Ieźliż to sprawiedliwa przed obliczem Bożém, was raczéy słuchać[3] niż Boga, rozsądźcie.
20. Albowiem my nie możemy tego, cośmy widzieli i słyszeli, nie mówić.
21. A oni zagroziwszy im, wypuścili ie, nic nie znalazłszy, iakoby ie skarać dla ludu, iż wszyscy chwalili Boga za to, co się było stało.
22. Bo onemu człowiekowi było więcéy niż czterdzieści lat, nad którym się stał ten cud uzdrowienia.
23. A gdy ie wypuszczono, przyszli do swoich, i oznaymili im cokolwiek do nich przednieysi Kapłani i Starsi mówili.
24. Którzy usłyszawszy to, iednomyślnie podnieśli głos swóy ku Bogu i rzekli: Panie! tyś iest Bóg, któryś[4] uczynił niebo i ziemię, i morze i wszystko, co w nich iest;
25. Któryś Duchem świętym przez usta Dawida, sługi swego, powiedział: Przeczże się zburzyli[5] narodowie, a ludzie próżne rzeczy przemyślali?
26. Stanęli Królowi ziemi, i Książęta zebrały się wespółek przeciwko Panu, i przeciwko pomazańcowi iego.
27. Albowiem się zebrali prawdziwie[6] przeciwko świętemu synowi twemu Iezusowi, któregoś pomazał, Herod i Pontski Piłat z Pogany i z ludem Izraelskim,
28. Aby uczynili, cokolwiek ręka twoia i rada twoia przed tém postanowiła, aby się stało.
29. Przetoż teraz Panie! weyrzyi na pogrożki ich, a day sługom twoim ze wszystkiém[7] bezpieczeństwem mówić słowo twoie,
30. Ściągaiąc rękę twoię ku uzdrawianiu i ku czynieniu znamion i cudów, przez imię świętego syna twego Iezusa.
31. A gdy się oni modlili, zatrząsnęło się ono[8] mieysce, na którém byli zgromadzeni, i napełnieni są wszyscy[9] Duchem świętym, i mówili słowo Boże z bezpieczeństwem.
IV. 32. A onego[10] mnóstwa wierzących było serce iedno, i dusza iedna, a żaden z maiętności swoich nie zwał nic swoiém własném, ale mieli wszystkie rzeczy spólne.
33. A wielką mocą Apostołowie dawali świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Iezusowém, i była wielka łaska[11] nad nimi wszystkimi.
34. Bo żadnego nie było między nimi niedostatecznego; gdyż którzykolwiek mieli[12] role albo domy, przedawaiąc przynosili pieniądze za to, co poprzedali,
35. I kładli przed nogi Apostolskie, i rozdawano to każdemu, ile komu było potrzeba.
36. Tedy Ioses, który nazwany był od Apostołów Barnabaszem, (co się wykłada, syn pociechy,) Lewita, z Cypru rodem,
37. Maiąc rolą, przedawszy ią, przyniósł pieniądze, i położył ie u nóg Apostolskich.
Strona:Biblia Gdańska wyd.1840.pdf/1133
Ta strona została przepisana.
