Strona:Biblia Gdańska wyd.1840.pdf/1181

Ta strona została przepisana.

ich bogactwem Poganów, iakoż daleko więcéy ich zupełność?
13. Albowiem mówię[1] wam Poganom, ilem ia iest Apostołem Poganów, usługowanie moie zalecam,
14. Azabym iako ku zawiści pobudził ciało moie, i zbawiłbym niektóre z nich.
15. Albowiem ieźlić odrzucenie ich iest poiednaniem świata, cóż będzie przyięcie ich, tylko ożycie od umarłych?
III. 16. Ponieważ ieźli pierwiastki święte, tedyć i zaczynienie; a ieźli korzeń święty, tedyć i gałęzie.
17. A ieźli niektóre z gałęzi odłamane są, a ty, któryś był płonną oliwą, iesteś wszczepiony zamiast nich, i stałeś się uczęstnikiem[2] korzenia i tłustości oliwnego drzewa,
18. Nie chlubże się przeciw gałęziom; bo ieźli się chlubisz, wiedzże, iż nie ty korzenia nosisz, ale korzeń cię.
19. Ale rzeczesz: Odłamane są gałęzie, abym ia był wszczepiony.
20. Dobrze; dla niedowiarstwa odłamane są, ale ty wiarą stoisz; nie bądźże hardéy myśli, ale się bóy.
21. Albowiem ieźli Bóg przyrodzonym gałęziom nie przepuścił, wiedz, że i tobie nie przepuści.
22. Obaczże tedy dobrotliwość i srogość Bożą; przeciwko tym w prawdzie, którzy upadli, srogość, ale przeciwko tobie dobrotliwość, ieźlibyś trwał w dobroci; inaczéy i ty będziesz wycięty.
IV. 23. Aleć i oni, ieźli nie będą trwali w niedowiarstwie, wszczepieni zaś będą, gdyż mocny iest Bóg one zasię wszczepić.
V. 24. Albowiem ieźliś ty iest wycięty z oliwy, z przyrodzenia płonnéy, a przeciwko przyrodzeniu iesteś wszczepiony w dobrą oliwę, iakoż daleko więcéy, którzy są według przyrodzenia, wszczepieni będą w swoię własną oliwę?
25. Bo nie chcę, abyście nie mieli wiedzieć, bracia! téy taiemnicy, (żebyście nie byli sami u siebie mądrymi,) iż zatwardzenie z części przyszło na Izraela, pókiby nie weszła[3] zupełność Poganów.
26. A tak wszystek Izrael będzie zbawiony, iako napisano: Przyidzie z Syonu[4] wybawiciel i odwróci niepobożności od Iakuba.
27. A toć będzie[5] przymierze moie z nimi, gdy odeymę grzechy ich.
28. A tak według Ewangielii nieprzyiaciołmi są dla was; lecz według wybrania są miłymi dla oyców.
29. Albowiem darów swoich i wezwania Bóg nie żałuie.
VI. 30. Bo iako i wy niekiedy niewierzyliście Bogu[6], ale teraz dostąpiliście miłosierdzia dla ich niedowiarstwa,
31. Tak i oni teraz stali się nieposłusznymi, aby dla miłosierdzia wam okazanego i oni miłosierdzia dostąpili.
32. Albowiem zamknął ie Bóg wszystkie w niedowiarstwo, aby się nad wszystkimi zmiłował.
VII. 33. O głębokości bogactwa i mądrości i znaiomości Bożéy! Iako są niewybadane sądy iego, i niedoścignione drogi iego!
34. Bo któż poznał umysł[7] Pański? albo kto był raycą iego?
35. Albo kto mu co[8] pierwéy dał, a będzie mu zasię oddano?
36. Albowiem[9] z niego i przezeń i w nim są wszystkie rzeczy; iemu[10] niech będzie chwała na wieki. Amen.]

ROZDZIAŁ XII.
I. Upomina do rozumnéy służby Bożéy 1 — 8. II. i do nieobłudnéy, któraby przez cnoty iawna była, miłości 9 — 13. III. a któraby się i ku nieprzyiaciołom skłaniała 15 — 21.

Proszę was tedy, bracia! przez litości Boże, abyście stawiali ciała wasze[11] ofiarą żywą, świętą, przyiemną Bogu, to iest, rozumną służbę waszę.

2. A nie przypodobywaycie się[12] temu światu, ale się przemieńcie przez

  1. Dzie. 9, 15. r. 13, 2. r. 22, 21. Gal. 1, 16. r. 2, 8. Efez. 3, 8. 1 Tym. 2, 7.
  2. Ier. 11, 16.
  3. Łuk. 21, 24.
  4. Ps. 14, 8. Izai. 59, 20.
  5. Izai. 27, 9. Ier. 31, 33. Żyd. 8, 8. r. 10, 16.
  6. Efez. 2, 2.
  7. Izai. 40, 13. 1 Kor. 2, 16.
  8. Iob. 41, 2.
  9. 1 Kor. 8, 6.
  10. Rzym. 16, 27.
  11. Rzym. 6, 13. Filip. 4, 18. 1 Piotr. 2, 5.
  12. Iak. 4, 4. 1 Ian. 2, 15.