iest według Boga, pokutę sprawuie ku zbawieniu, któréy nikt nie żałuie; ale smętek według świata sprawuie śmierć.
11. Bo oto, to samo, żeście według Boga byli zasmuceni, iako wielką w was pilność sprawiło? owszem obronę, owszem zapalczywość, owszem boiaźń, owszem żądość, owszem gorliwość, owszem pomstę, tak iż we wszystkiém okazaliście się bydź czystymi w téy sprawie.
12. A tak chociażem pisał do was, nie pisałem dla tego, który krzywdę uczynił, ani dla owego, któremu się krzywda stała, ale dla tego, iżby wam wiadoma była ona pilność nasza o was przed oblicznością Bożą.
13. Dla tegośmy się ucieszyli z pociechy waszéy; aleśmy się więcéy ucieszyli z wesela Tytusowego, iż ochłodzony iest duch iego od was wszystkich.
14. A iż ieźlim się w czém przed nim z was[1] chlubił, nie zawstydziłem się; ale iakośmy wam prawdziwie wszystko mówili, tak się téż chluba nasza przed Tytusem prawdziwa pokazała.
15. A wnętrzności iego tém więcéy skłonione są ku wam, gdy wspomina posłuszeństwo wszystkich was, i iakoście go z boiaźnią i ze drzeniem[2] przyięli.
16. Raduię się tedy, iż wam we wszystkiém mogę podufać.
I. Pochwaliwszy szczodrobliwość Macedończyków,Koryńtów, aby nad nie ściśleyszymy niebyli upomina 1 — 15. II. a Tytusa i inszych bracią, które do nich posyła, im pilnie zaleca 16 — 23.
A oznaymuiemy wam, bracia! o łasce Bożéy, która iest dana zborom Macedońskim;
2. Iż w rozliczném doświadczaniu utrapienia obfita ich radość, i bardzo wielkie ubóstwo ich obfitowało w bogactwo szczerości ich.
3. Bo dawam im świadectwo, że według możności, i nad możność ochotnymi się pokazali.
4. Z wielką proźbą nas żądaiąc, abyśmy to dobrodzieystwo i spólne udzielenie, którém się usługuie Świętym, przyięli.
5. A nie tylko tak sobie postąpili, iakośmy się spodziewali; ale nayprzód samych siebie oddali Panu, potym i nam za wolą Bożą,
6. Tak, żeśmy musieli napomnieć Tytusa, aby iako przedtym począł, tak aby téż dokonał u was tegoż dobrodzieystwa.
7. Przetoż iako we wszystkiém obfituiecie w wierze i w mowie i w umieiętności, i we wszelakiéy pilności i w miłości waszéy przeciwko nam, tak i w tém dobrodzieystwie obfituycie.
8. Nie mówię iako rozkazuiąc, ale przez pilność innych, iako iest szczéra miłość wasza, na iawią wystawiaiąc.
9. Albowiem znacie łaskę Pana naszego Iezusa Chrystusa, że dla was stał się ubogim,[3] będąc bogatym, abyście wy ubóstwem iego ubogaceni byli.
10. A w tém podawam wam zdanie swoie; albowiem to wam iest pożyteczno, którzy nie tylko czynić, ale i chcieć przedtymeście poczęli roku przeszłego.
11. A teraz to, coście czynić poczęli, wykonaycie, aby iako była ochotna myśl ku chceniu,[4] tak téż aby było i dokończenie z tego, co macie.
12. Albowiem ieźli przedtym była ochotna myśl, taż przyiemna iest według tego, co kto ma, a nie według tego, czego niema.
13. Bo nie chcę, aby insi mieli ulżenie a wy uciśnienie, ale żeby za równo na ten czas wasza obfitość ich niedostatkowi usłużyła;
14. Aby téż i ich obfitość waszemu niedostatkowi usłużyła, żeby się stało porównanie,
15. Iako napisano: Kto wiele[5] nazbierał, nie miał nazbyt; a kto mało nazbierał, nie miał mało.
II. 16. Ale chwała Bogu, który dał takież staranie o was do serca Tytusowego,
