synowie Izraelscy w ziemi Chananeyskiéy, a co prawem dziedziczném oddali im w osiadłość Eleazar Kapłan i Iozue, syn Nunów, i przednieysi z oyców z pokolenia synów Izraelskich.
2. Losem dzieląc dziedzictwo ich,[1] iako był rozkazał Pan przez Moyżesza, dziewięciorgu pokoleniu i połowie pokolenia.
3. Albowiem Moyżesz[2] był oddał dziedzictwo dwoygu pokoleniu i połowie pokolenia za Iordanem; ale Lewitom nie dał był dziedzictwa między nimi.
4. Bo było synów Iózefowych dwoie pokolenia, Manasesowe i Efraimowe; ani dali działu[3] Lewitom w ziemi, oprócz miast ku mieszkaniu, z przedmieściami ich dla bydła ich i dla trzód ich.
5. Iako rozkazał Pan Moyżeszowi, tak uczynili synowie Izraelscy, i podzielili ziemię.
II. 6. Tedy przyszli synowie Iudowi do Iozuego w Galgal; i rzekł do niego Kaleb, syn Iefuna Kenezeyskiego: Ty wiesz,[4] co mówił Pan do Moyżesza, męża Bożego, o mnie i o tobie w Kades Barnie.
7. Czterdzieści mi lat było, gdy mię słał Moyżesz, sługa Pański, z Kades Barny ku przeszpiegowaniu ziemi, i odniosłem mu tę rzecz, iako było w sercu moiém.
8. Lecz bracia moi, którzy chodzili ze mną, skazili serce ludowi; alem ia przecię szedł statecznie za Panem, Bogiem moim.
9. I przysiągł Moyżesz dnia onego, mówiąc: Zaiste ziemia, którą[5] deptała noga twoia, przyydzie tobie w dziedzictwo, i synom twoim aż na wieki, przeto żeś statecznie chodził za Panem, Bogiem moim.
10. A teraz oto przedłużył żywota mego Pan, iako powiedział; iuż są czterdzieści i pięć lat od onego czasu, iako to mówił Pan do Moyżesza, a iako chodzili Izraelczycy po puszczy; a teraz oto ia dziś mam ośmdziesiąt i pięć lat:
11. A ieszcze i dziś takiem duży, iakom był w on czas, gdy mię wysłał Moyżesz; a iaka moc moia była na on czas, taka iest moc moia i teraz ku boiowaniu, i ku wychodzeniu i przychodzeniu.
12. A tak teraz day mi tę górę, o któréy powiedział Pan dnia onego; boś ty słyszał dnia onego, iż tam są Enakitowie, i miasta wielkie a obronne; będzieli Pan ze mną, wypędzę ie, iako mi obiecał Pan.
13. I błogosławił mu Iozue, a dał Hebron Kalebowi, synowi Iefunowemu, w dziedzictwo.[6]
14. A tak dostał się Hebron Kalebowi, synowi Iefuna Kenezeyskiego, w dziedzictwo aż do dnia tego, przeto że statecznie chodził za Panem, Bogiem Izraelskim.
15. A zwano przed tym Hebron miasto Arba, który Arba był człowiekiem wielkim między Enakity; i uspokoiła się ziemia od woien.
I był los pokolenia synów Iudowych według domów ich przy granicach[7] Edom, i przy puszczy Syn na południe od ostatecznéy granicy południowéy.
2. A była ich granica od południa, od końca morza słonego, i od skały, która iest ku południowi,
3. I wychodzi ku południowi, ku pagórkowi niedźwiadkowemu, a ciągnie się aż do Syn; a idąc od południa do Kades Barny bieży aż ku Esronowi, i ciągnie się aż do Adar, obtaczaiąc Karkaa.
4. Ztamtąd idąc do Asemona idzie ku rzece Egipskiéy, a idzie koniec tych granic na zachód; tać będzie granica napołudnia.
5. Granica zasię od wschodu słońca iest morze słone aż do końca Iordanu, a granica z strony północnéy iest od skały morskiéy, od końca Iordanu.
6. A ciągnie się ta granica do Betaglu, i bieży od północy aż do Be-
