grobie, gdy ustąpią z mieszkania swego.
16. Ale Bóg wykupi duszę moię z mocy grobu, gdy mię przyymie. Sela.
17. Nie bóyże się, gdy się kto zbogaci, a gdy się rozmnoży sława domu iego;
18. Bo umieraiąc[1] nie weźmie nic z sobą, ani za nim zstąpi sława iego.
19. A choć duszy swéy za żywota swego pobłaża i chwalono go, gdy sobie dobrze czynił:
20. Przecię musi iść za rodziną oyców swych, a na wieki nie ogląda światłości.
21. Owa człowiek, który iest we czci a nie zrozumiewa tego, podobny iest bydlętom, które giną.
Król Syoński, od wszystkich stron świata ludzkie syny zwoławszy, I. oświadcza się, że on nie korzysta w ofiarach pozwierzchnych, będąc Panem rzeczy wszystkich, ale się kocha w ofiarach chwał i modlitew świętych. II. Gromi niezbożniki, którzy się chlubią wiarą, a iarzmo ciągną z niezbożnymi.
1. Psalm Asafowi podany.
Bóg nad Bogi, Pan mówił i przyzwał ziemi od wschodu słońca aż do zachodu iego.
2. Obiaśnił się Bóg z Syonu w doskonałéy ozdobie.[2]
3. Przyydzie Bóg nasz, a nie będzie milczał; ogień przed twarzą iego będzie pożyrał, a około niego powstanie wicher gwałtowny.
4. Przyzowie z góry niebios[3] i ziemi, aby sądził lud swóy.
5. Mówiąc: Zgromadźcie mi święte moie, którzy ze mną uczynili przymierze przy ofierze.
6. Tedy niebiosa opowiedzą sprawiedliwość iego; albowiem sam Bóg iest sędzią. Sela.
7. Słuchay, ludu móy! a będę mówił; słuchay, Izraelu! a oświadczę się[4] przed tobą: Iam Bóg, Bóg twóy Iam iest.
8. Nie będę cię z ofiar twoich winił, ani z całopalenia twego, które są zawsze przedemną.
9. Nie wezmę z domu twoiego cielca, ani z okołu twego kozłów.
10. Albowiem móy iest wszelki zwiérz leśny, i tysiące bydła po górach.
11. Znam wszystko ptastwo po górach, i zwiérz polny iest przedemną.
12. Będęli łaknął, nie rzekęć o to; bo móy iest okrąg[5] ziemi, i napełnienie iego.
13. Izali iadam mięso wołowe? albo piiam krew kozłową?
14. Ofiaruy Bogu chwałę, i odday Naywyższemu śluby twoie;
15. A wzyway mię w dzień utrapienia, tedy cię wyrwę, a ty mię uwielbisz.
16. Lecz niezbożnemu rzekł Bóg: Cóżci do tego, że opowiadasz ustawy moie, a bierzesz przymierze moie w usta twoie?
17. Ponieważ masz w nienawiści karność, i zarzuciłeś słowa moie za się.
18. Widziszli złodzieia, bieżysz z nim, a z cudzołożniki masz skład twóy.
19. Usta twoie rozpuszczasz na złe, a ięzyk twóy składa zdrady.
20. Zasiadłszy mówisz przeciwko bratu twemu, a lżysz syna matki twoiéy.
21. Toś czynił, a Iam milczał; dla tegoś mniemał, żem Ia tobie podobny, ale będę cię karał, stawięć to przed oczy twoie.
22. Zrozumieycież to wżdy teraz, którzy zapominacie Boga, bym was snadź porwał, a nie będzie ktoby was wyrwał.
23. Kto mi ofiaruie chwałę, uczci mię; a temu, który naprawuie drogę swą, ukażę zbawienie Boże.
I. Dawid od Natana napomniony do miłosierdzia się Bożego ucieka, i o odpuszczenie grzechu prosi. II. Żąda, aby mu Bóg dobrze sumnienie przywrócił, a serce iego przez Ducha świętego odnowił. III. O zachowanie ludu i kościoła Bożego się modli.
