I. Przed Absalomem ustąpiwszy woła na Boga, żeby go pod obroną swą chować raczył. II. Szczęścia i rozmnożenia Państwu swemu, a w osobie swéy królestwu Chrystusowemu winszuie.
1. Przednieyszemu śpiewakowi na Neginoth pieśń Dawidowa.
2. Wysłuchay, o Boże! wołanie moie, miéy pozór na modlitwę moię.
3. Od końca ziemi wołam do ciebie w zatrwożeniu serca mego; wprowadź mię na skałę, która iest wyższą nad mię.
4. Albowiemeś ty był ucieczką moią, i basztą mocną przed twarzą nieprzyiaciela.
5. Będę mieszkał w przybytku twoim na wieki, schraniaiąc się pod zasłonę skrzydeł twoich. Sela.
6. Albowiemeś ty, Boże! wysłuchał żądości moie; tyś dał dziedzictwo tym, którzy się boią imienia twego.
7. Dni do dni królewskich przyday; niech będą lata iego od narodu do narodu.
8. Niech mieszka na wieki przed obliczem Bożém; zgotuy miłosierdzie i prawdę, niech go strzegą.
9. Tak będę śpiewał imieniowi twemu na wieki, a śluby moie oddawać będę na każdy dzień.
I. Dawid z mocy, dobrotliwości i sprawiedliwości Bożéy pewny sobie ratunek obiecuie. II. Prześladowce swe gromi. III. Wierne upomina, aby w samym Bogu w potrzebach swych ufali.
1. Przednieyszemu śpiewakowi Iedytunowi psalm Dawidów.
2. Tylko na Bogu spolega dusza moia, od niegoć iest zbawienie moie.
3. Tylkoć on iest skałą moią i wybawieniem moiém, twierdzą moią; przeto się bardzo nie zachwieię.
4. Dokądże będziecie myślić złe przeciwko człowiekowi? Wszyscy wy zabici będziecie; będziecie iako ściana pochylona, a iako mur walący się.
5. Przecię iednak radzą, iakoby go zepchnąć z dostoieństwa iego; kochaią się w kłamstwie, usty swemi dobrorzeczą, ale w sercu swém złorzeczą. Sela.
6. Ty przecię na Bogu spolegay, duszo moia! bo od niego iest oczekiwanie moie.
7. Onci sam iest skałą moią, zbawieniem moiém, i twierdzą moią; przetoż nie zachwieię się.
8. W Boguć wybawienie moie, i chwała moia, skała mocy moiéy; nadzieia moia iest w Bogu.
9. Ufaycież w nim na każdy czas, o narodowie! Wylewaycie przed obliczem iego serca wasze: Bóg iest ucieczką naszą. Sela.
10. Zaprawdęć marnością są synowie ludzcy, kłamliwi synowie mocarzów; będąli pospołu włożeni na wagę, lekcieyszymi będą nad marność.
11. Nie ufaycież w krzywdzie ani w drapiestwie, a nie bądźcie marnymi; przybędzieli wam maiętności, nieprzykładaycież serca do nich.
12. Razci rzekł Bóg, dwakrociem to słyszał, iż moc iest Boża,
13. A że Panie! twoie iest miłosierdzie, a że ty oddasz[1] każdemu według uczynków iego.
I. Dawid uciekaiąc przed Saulem, do pocztów chwalców Bożych pragnie. II. Boga przed sobą upatruiąc, nadzieię sobie czyni o iego pomocy, że go Pan zachowa.
1. Psalm Dawidów, gdy był na puszczy[2] Iudskiéy.
2. Boże! tyś iest Bogiem moim; z poranku cię szukam; pragnie[3] cię dusza moia, tęskni po tobie ciało moie w ziemi suchéy i upragnionéy, w któréy nie masz wody;
3. Abym cię oglądał w świątnicy twoiéy, i widział moc twoię i chwałę twoię;
