21. Pohańbienie pokruszyło[1] serce moie, z czegom był żałosny; oczekiwałem, zaliby się mnie kto użalił, ale nikt[2] nie był; zaliby mię kto pocieszył, alem nie znalazł.
22. Owszem miasto pokarmu podali mi[3] żółć, a w pragnieniu moiém[4] napoili mię octem.
23. Niechayże im będzie stół[5] ich przed nimi sidłem, a szczęście ich na upadek.
24. Niech się zaćmią oczy ich, aby nie widzieli, a biodra ich niech się zawżdy chwieią.
25. Wyliy na nie rozgniewanie swoie, a popędliwość gniewu twego niech ie ogarnie.
26. Niech będzie mieszkanie ich[6] puste: w namiotach ich niech nikt nie mieszka.
27. Bo tego, któregoś ty[7] ubił, prześladuią, a o boleści poranionych twoich rozmawiaią.
28. Przydayże nieprawość ku nieprawości ich, a niech nie przychodzą do sprawiedliwości twoiéy.
29. Niech będą wymazani z ksiąg żywiących, a z sprawiedliwymi niech nie będą zapisani.
30. Iamci utrapiony, i zbolały: lecz zbawienie twoie, Boże! na mieyscu bespieczném postawi mię.
31. Tedy będę chwalił imię Boże pieśnią, a będę ie wielbił z dziękczynieniem.
32. A będzie to przyiemnieysza Panu, niżeli wół albo cielce rogaty z rozdzielonemi kopytami.
33. To widząc pokorni rozraduią się, szukaiąc Boga, a ożyie serce ich.
34. Iż wysłuchywa Pan[8] ubogich, a więźniami swymi nie gardzi.
35. Niech go chwalą niebiosa i ziemia, morze i wszystko, co się w nich rucha.
36. Bogci zaiste zachowa Syon, i pobuduie miasta Iudskie; i będą tam mieszkać, a ziemię tę dziedzicznie otrzymaią.
37. Także i nasienie sług iego dziedzicznie ią otrzyma, a którzy miłuią imię iego, będą w niéy mieszkać.
Ten psalm i słowy i rozumieniem zgadza się z cząstką ostatnią psalmu 40.
1. Przednieyszemu śpiewakowi psalm Dawidów na wspominanie.
2. Boże! pośpiesz się, abyś mię wyrwał; Panie! pośpiesz się, abyś mi dał ratunek.
3. Niech będą zawstydzeni i pohańbieni, którzy szukaią duszy moiéy; niech się obrócą na wstecz, i niech będą pohańbieni, którzy mi złego życzą.[9]
4. Niech się obrócą nazad za to, że mię chcą pohańbić ci, którzy mi mówią: Ehey, Ehey!
5. Ale niech się weselą i raduią w tobie wszyscy, którzy cię szukaią, a którzy miłuią zbawienie twoie, niech mówią zawżdy: Uwielbiony bądź, Boże nasz!
6. Iamci nędzny i ubogi; o Boże! pośpiesz się ku mnie; tyś iest pomocą moią, i wybawicielem moim; Panie! nie omieszkiwayże.
I. W prześladowaniu Absalomowém do Boga się ucieka, sobie wybawienia żądaiąc, II. dla tego, iż w Panu z dzieciństwa ufał, którzy go i przedtym wybawiał, dróg swoich uczył, i w starości go nie opuści.
W tobie, Panie![10] nadzieię mam: niech na wieki pohańbiony nie będę.
2. Według sprawiedliwości twéy wybaw mię, i wyrwi mię; nakłoń ku mnie ucha twego, i zachoway mię.
3. Bądź mi skałą mieszkania, gdziebym zawżdy uchodził; przykazałeś,[11] aby mię strzeżono; boś ty skałą moią i twirdzą moią.
4. Boże móy! wyrwi mię z ręki niezbożnika, z ręki przewrotnego i gwałtownika;
5. Albowiemeś ty oczekiwaniem moiém, Panie! Panie! nadzieio moia od młodości moiéy.
