11. I rzekłem: Toć iest śmierć moia; wszakże prawica Naywyższego uczyni odmianę.
12. Wspominać sobie będę na sprawy Pańskie, a przypominać sobie będę dziwne sprawy twoie, zdawna uczynione.
13. I będę rozmyślał o wszelkiém dziele twoiém, i o uczynkach twoich będę mówił:
14. Boże! święta iest droga twoia. Któryż Bóg iest tak wielki, iako Bóg nasz?
15. Tyś iest Bóg,który czynisz cuda; podałeś do znaiomości między narody moc twoię.
16. Odkupiłeś ramieniem twoiém lud swóy, syny Iakubowe i Iózefowe. Sela.
17. Widziały cię[1] wody, o Boże! widziały cię wody, i ulękły się, i wzruszyły się przepaści.
18. Obłoki wydały powodzi; niebiosa wydały gromy, a strzały twoie tam i sam biegały.
19. Huczało grzmienie twoie po obłokach, błyskawice oświeciły okrąg ziemi, ziemia się wzruszyła i zatrzęsła.
20. Przez morze była droga twoia, a ścieszki twoie przez wody wielkie, wszakże śladów twoich nie było.
21. Prowadziłeś lud twóy, iako stado[2] owiec, przez rękę Moyżesza i Aarona.
I. Izraelczyki upomina do uważania nauki od Boga podanéy i zaleconéy, a od przodków ich pogardzonéy. II. Wylicza dobrodzieystwa Boże, pokazane w wywiedzeniu z Egiptu i na puszczy, i w tym, że odrzuciwszy dziesięcioro pokolenie, Iudę i dom Dawidów sobie obrał, w którym kapłaństwo, i królestwo Pana Chrystusa postanowił.
1. Pieśń wyuczaiąca, podana Asafowi.
Słuchay, ludu móy! zakonu mego; nakłońcież uszu swych do słów ust moich.
2. Otworzę w podobieństwo usta[3] moie, a będę opowiadał przypowiastki starodawne.
3. Cośmy słyszeli, i poznali, i co nam oycowie nasi opowiadali,
4. Nie zataimy tego przed synami ich, którzy przyszłym potomkom swoim opowiadać będą chwały Pańskie, i moc iego, i cuda iego, które czynił.
5. Bo wzbudził świadectwo w Iakubie, a zakon wydał w Izraelu; przykazał[4] oycom naszym, aby to do wiadomości podawali synom swoim,
6. Aby poznał wiek potomny, synowie, którzy się narodzić mieli, a oni zaś powstawszy aby to opowiadali synom swoim;
7. Aby pokładali w Bogu nadzieię swoię, a nie zapominali na sprawy Boże, ale strzegli przykazań iego;
8. Aby się nie stali iako oycowie ich narodem odpornym i nieposłusznym, narodem, który nie wygotował serca swego, aby był wierny Bogu duch iego.
9. Albo iako synowie Efraimowi[5] zbroyni, którzy, choć umieli z łuku strzelać, wszakże w dzień woyny tył podali.
10. Bo nie przestrzegali przymierza Bożego, a według zakonu iego zbraniali się chodzić.
11. Zapomnieli na sprawy iego, i na dziwne dzieła iego, które im pokazował.
12. Przed oycami ich czynił cuda w ziemi Egipskiéy, na polu Soan.
13. Rozdzielił[6] morze, i przeprowadził ie, i sprawił, że stanęły wody iako kupa.
14. Prowadził[7] ie w obłoku we dnie, a każdéy nocy w iasnym ogniu.
15. Rozszczepił[8] skały na puszczy, a napoił ie, iako z przepaści wielkich.
16. Wywiódł strumienie z skały, a uczynił, że wody ciekły iako rzeki.
17. A wszakże oni przyczynili grzechów przeciwko niemu, a wrzuszyli[9] Naywyższego na puszczy do gniewu;
- ↑ 2 Moy. 14, 21.
- ↑ 2 Moy. 14, 15. Ps. 78, 52. Ps. 80, 2.
- ↑ Ps. 49, 3. Matt. 13, 35.
- ↑ 5 Moy. 4, 9. r. 6, 7.
- ↑ 1 Kron. 7, 11.
- ↑ 2 Moy. 14, 21. 2 Moy. 15, 8.
- ↑ 2 Moy. 13, 21. Ps. 105, 39.
- ↑ 2 Moy. 17, 6. 4 Moy. 20, 11. Ps. 105, 41. 1 Kor. 10, 4.
- ↑
Błąd w druku; powinno być – wzruszyli.
