Strona:Biblia Gdańska wyd.1840.pdf/71

Ta strona została przepisana.

i mieszkał w ziemi Madiańskiéy, a przyszedłszy tam siedział u studni.
16. A Kapłan Madyański miał siedm córek, które wyszedłszy czerpały wodę, i nalewały do koryt, aby napoiły trzodę oyca swego;
17. A przyszedłszy pasterze odganiali ie. Tedy wstawszy Moyżesz obronił ich, i napoił bydło ich.
18. A gdy się wróciły do Raguela, oyca swego, rzekł: Czemuście dziś tak prętko przyszły?
19. I odpowiedziały: Mąż Egipski obronił nas od ręki pasterzów; nad to czerpaiąc naczerpał nam i wody i napoił trzody.
20. Zatym rzekł do córek swych: A gdzież ten iest? Czemuście opuściły człowieka tego? Zawołaycie go, aby iadł chléb.
V. 21. I przyzwolił Moyżesz mieszkać z onym mężem, który dał Zeforę córkę swoię, Moyżeszowi.
22. I urodziła[1] syna, a nazwał imię iego Gerson, bo mówił: Byłem przychodniem w ziemi cudzéy.
VI. 23. I stało się po niemałym czasie, że umarł Król Egipski; i wzdychali, i wołali synowie Izraelscy dla niewoli; a wstąpiło wołanie ich do Boga przed niewolą.
III[2]. 24. I usłyszał Bóg wołanie ich; i wspomniał Bóg na przymierze swoie z Abrahamem, z Izaakiem, i z Iakubem.
25. I weyrzał Bóg na syny Izraelskie, i poznał Bóg.

ROZDZIAŁ III.


I. Moyżeszowi pokazał się Anioł Pański we krzu ognistym 1 — 5. II. Zowiąc się Bogiem Abrahamowym 6. III. A posyłaiąc go do Egiptu 7 — 13. IV. Naucza iakoby sobie poczynać miał 14 — 18. V. I iako mu się powiedzie, przepowiada 19 — 22.
A Moyżesz pasł trzodę Ietra, świekra swego, Kapłana Madyańskiego; i zagnał trzodę na puszczą, a przyszedł do góry Bożéy, do Horeb.
2. I ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognistym, z pośrzodku krza; i widział, a oto kierz gorzał ogniem, a on kierz nie zgorzał.[3]
3. Tedy rzekł Moyżesz: Póydę teraz, a oglądam to widzenie wielkie, czemu nie zgore ten kierz.
4. A widząc Pan, iż szedł patrzać, zawołał nań Bóg z pośrzodku onego krza, mówiąc: Moyżeszu, Moyżeszu! A on odpowiedział: Otom ia.
5. Tedy rzekł: Nie przystępuy sam: zzuy boty twe z nóg twoich; abowiem miéysce, na którém ty stoisz, ziemia święta iest.
II. 6. Zatym rzekł:[4] Iam iest Bóg oyca twego, Bóg Abrahamów, Bóg Izaaków, i Bóg Iakubów; I zakrył Moyżesz oblicze swe, bo się bał patrzać na Boga.
III. I rzekł Pan: Widząc widziałem utrapienie ludu moiego, który iest w Egipcie, a wołanie ich słyszałem przed przystawy ich; bom doznał boleści iego.[5]
8. Przetóż zstąpiłem, abym go wybawił z ręki Egipskiéy, i wywiodł go z ziemi téy do ziemi dobréy i przestronnéy, do ziemi opływaiącéy mlekiem i miodem, na miéysce Chananéyczyka, i Hetéyczyka, i Amoréyczyka, i Ferezéyczyka, i Hewéyczyka, i Iebuzéyczyka.
9. A teraz oto krzyk synów Izraelskich przyszedł przed mię: i widziałem téż ich ucisk, którym ie Egipczanie uciskaią.
10. Przetóż teraz, póydź, a poślę cię do Faraona, abyś wywiodł lud móy, syny Izraelskie z Egiptu.
11. I rzekł Moyżesz do Boga: Któżem ia, abym szedł do Faraona, a wywiodł syny Izraelskie z Egiptu?
12. I rzekł Bóg: Oto, będę z tobą, a to miéy na znak, żem cię ia posłał: Gdy wywiedziesz ten lud z Egiptu, będziecie służyć Bogu na téy górze.
13. I rzekł Moyżesz do Boga: Oto, ia póydę do synów Izraelskich, i rzekę im; Bóg oyców waszych posłał mię do was; Ieźli mi rzeką: Które iest imię iego? Cóż im odpowiem?

IV. 14. Tedy rzekł Bóg do Moyżesza: Będę który Będę. I rzekł, tak powiesz synom Izraelskim: Będę posłał mię do was.

  1. 2 Moy. 18, 3. 1 Kron. 23, 15.
  2. Przypis własny Wikiźródeł Błąd w druku; powinno być – VII.
  3. Dzie. 7, 30.
  4. Matt. 22, 32. Marek 12, 26. Łuk. 20, 37. Dzie. 7, 32.
  5. Dzie. 7, 34.