I. Wytyka Iudzie i Izraelowi grzechy ich 1 — 6. II. i przegraża im 7 — 14.
Biada bespiecznym na[1] Syonie, i dufaiącym w górze Samaryyskiéy! które są sławne mimo inne u tych narodów, do których się schodzi dom Izraelski.
2. Zaydźcie do Chalny, i idźcie z onąd do Emat wielkiego, a zstąpcie do Get Filistyńskiego, a obaczcie, sąli które królestwa lepsze niżeli te, i ieżeli szersza iest granica ich, niż granica wasza.
3. (Biada wam) którzy mniemacie, że daleki iest[2] dzień zły, a przystawiacie stolicę drapiestwa!
4. Którzy sypiacie na łożach słoniowych, a rozciągacie się na pościelach waszych; którzy iadacie barany z trzody, a cielce tuczone ze stania;
5. Którzy śpiewacie przy lutni, wymyślaiąc sobie naczynia muzyckie, iako Dawid;
6. Którzy piiacie wino czaszami, a drogiemi się maściami namazuiecie, i nie boleiecie nad utrapieniem Iózefowém.
II. 7. Przetoż teraz póydą w niewolą na czele poimanych; a tak odstąpi biesiada od zbyteczników.
8. Przysiągł panuiący Pan sam przez się, mówi Pan, Bóg zastępów: Zbrzydziłem sobie pychę Iakubową i pałace iego mam w nienawiści; przetoż podam miasto i wszystko, co w niém iest, nieprzyiacielowi;
9. A zostanieli dziesięć osób w domu iednym, i ci pomrą.
10. I weźmie każdego z nich stryy iego, i spali go, aby wyniósł kości z domu, a rzecze temu, który iest w gmachach domu: Iestże kto więcéy z tobą? I odpowie: Niemasz. Tedy rzecze: Milcz; przeto że nie wspominali imienia Pańskiego.
11. Bo oto, Pan rozkaże, i uderzy na dom wielki rozstąpieniem, a na dom mnieyszy rozpadlinami.
12. Izali konie mogą biegać po skale? Izali tam wołmi orać mogą? Boście obrócili sąd w truciznę, a owoc sprawiedliwości[3] w piołyn;
13. Biada wam! którzy się weselicie, a niemasz z czego, mówiąc: Izaliśmy sobie nie naszą mocą wzięli rogi?
14. Ale oto, Ia wzbudzę przeciwko wam, o domie Izraelski! mówi Pan, Bóg zastępów, naród, który was uciśnie od weyścia do Emat aż do strumienia pustyni.
I. Ogłoszenie troiakiéy kaźni na lud Izraelski 1 — 9. II. Przedsięwzięcie Amazyasza Kapłana przeciw Amosowi 10 — 13. III. Zmężyłość i wierność iego 14 — 17.
To mi ukazał panuiący Pan. Oto tworzył szarańczę, gdy naypierwéy począł odrastać potraw, gdy oto potraw był po pokoszeniu królewskiém.
2. A gdy ziadły trawę ziemi, rzekłem: Panuiący Panie! zfolguy proszę; bo któż zostanie Iakubowi, gdyż maluczki iest?
3. I żałował Pan tego; a rzekł Pan: Nie[4] stanie się.
4. Tedy mi ukazał panuiący Pan, a oto, panuiący Pan wołał, że sprawę swoię powiedzie ogniem, a spaliwszy przepaść wielką, spalił i część królestwa Izraelskiego.
5. Tedym rzekł:[5] Panuiący Panie! przestań proszę; bo któż zostanie Iakubowi, gdyż maluczki iest?
6. I żałował Pan tego, a rzekł panuiący Pan: I toć się nie stanie.
7. Potym ukazał mi, a oto, Pan stał na murze według sznuru zbudowanym, w którego ręku było prawidło.
8. I rzekł Pan do mnie: Cóż widzisz Amosie? I rzekłem: Prawidło. Tedy rzekł Pan: Oto, Ia położę prawidło w pośrzodku ludu mego Izraelskiego, a iuż mu więcéy nie będę[6] przeglądał.
9. Bo wyżyny Izaakowe spustoszone będą, a świątnice Izraelskie zburzone będą, gdy powstanę przeciwko domowi Ieroboamowemu z mieczem.