Strona:Czerwony kogut.djvu/137

—   131   —

 Ojciec zamilkł. Jan przecierał zaspane oczy i mruczał:
 — Wrzeszczeć to ty umiesz, a pracować mam sam jeden tylko! Wczoraj pod wieczór wyszedłem kosić i złamałem kosą. Dziś trzeba jechać na targ i nową kupić.
 — Pojedziemy obaj! — ucieszył się ojciec — kupimy kosę, a może jakiego robotnika znajdziemy, bo sam nie poradzisz.
 Tymczasem Katarzyna wniosła śniadanie i zaczęła nalewać. Słuchając ich rozmowy, nie wytrzymała i wtrąciła się:
 — Czy już drugiej kosy w całym domu niema? Ojciec sam jeden może wszystko załatwić, Jan niech kosi, a ja będę z wody wywlekała. Pamiętajcie, że spóźnimy się z łąkami, jak i z innemi robotami. Nie dość tego, że nie wstajecie w porę, ale jeszcze zachciało się obu mitrężyć w dzień powszedni. Wszyscy ludzie krzątają się, a wy po targach będziecie się włóczyli.
 — Nie twoja rzecz! Jak ja każę, tak ma być!
 — Tak, tak, a jakże! krzycz, nie żałuj gęby.
 — Jaka mi pracowita robotnica! Tyle tylko, że językiem miele.
 Wszystko troje naraz wsiedli na Katarzynę. Ona wymknęła się za drzwi.