Strona:E.L.Bulwer - Ostatnie dni Pompei (1926).djvu/174

ROZDZIAŁ XXXV.

Potop zniszczenia rośnie. Co czynią pewni ludzie.

 Byli ludzie, co i w takiej chwili, gdy rozpętania ulega egoistyczna przyroda człowieka, potrafią myśleć o innych, wyżsi nad instynkt samozachowawczy.
 Salustjusz zaprowadził Nidję do Glauka i otulił go swoim płaszczem, co prawda, rzekłszy zaraz:
 — A teraz uciekajmy, gdzie kto może! Zaczyna być źle...
 Nidja całowała nogi swego pana, przejęta radością jego ocalenia, nieświadoma ogromu żywiołowej katastrofy, grożącej zgubą ocalonemu, jej i wszystkim. Glauk nie myślał o sobie. Przedewszystkiem przypomniał Olinta — rozbił żelazem wrota jego więziennej celi — nikt mu nie bronił; straże uciekły — i wyprowadził modlącego się:
 — Ręka natury wyprowadza cię, bracie!
 — Nie! ręka Boga — odparł tamten.
 Nie biegł, jak inni. Szedł wolno, wołając: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!“
 W ciemnem spoliarium śród trupów natknął się na człowieka, który gorzkim głosem zapyteł:
 — Kto w tem miejscu wzywa imienia Boga?
 — Medoniel to ja... Olint. Pójdź ze mną! Ziemia wstrząsła się i powraca umarły.
 — Odejdź! Ja tu pozostanę z umarłym synem.
 W istocie, położył głowę trupa na kolanach swoich i pieścił ją.
 — Pójdź! Śmierć nie jest tak okrutna, aby rozłączyła ojca z synem.
 — Masz słuszność! Nie rozłączy.