Strona:E. W. Hornung - Pamiętnik złodzieja.pdf/153

otrzeźwienie i starać się nie być tak ordynarnym w mowie.
 — Otrzeźwiaj się sama wedle woli — odparł gburowato Barney — Co tam robisz z telefonem? — pytał sekretarza.
 — Zdaje się, że złodziej używał aparatu, zanim zmysły utracił — odparł zagadniony.
 Odwróciłem się i podałem damie w cekinach żądany przez nią ożywczy trunek.
 — Czelny hultaj! — wymyślał Maguire — z kim mógł on rozmawiać przez mój telefon?
 — Możemy się tego dowiedzieć — tłomaczył sekretarz — pytając na stacyi centralnej, z kim żądał połączenia.
 — Mniejsza o to — rzekł Maguire — wypijemy po kieliszku a później ocucimy skutecznie łotra.
 Mnie febra trzęsła z przerażenia, wiedziałem, co z tego wyniknąć może. Gdybym nawet zdołał przyjść Raffles’owi na razie z pomocą, policya sprawdzi wprędce, że mnie złodziej wzywał do aparatu telefonicznego a fakt, że się do tego nie przyznałem, będzie dowodem obciążającym nas obu. Wpadliśmy tedy ze Scylli pod Charybdę. Osądziłem, że dłuższe milczenie narażało mnie na groźne niebezpieczeństwo i z rozpaczliwą odwagą odezwałem się, udając zdumienie.
 — A może on na mnie dzwonił właśnie?
 — Na pana? — dziwił się Maguire, trzymając karafkę z wódką w ręku — co do dyabła, może on mieć wspólnego z panem?
 — Lub raczej co pan o nim wiedzieć możesz? — poprawił sekretarz, badając mnie przenikliwym wzrokiem.