Strona:Edgar Allan Poe - Nowelle (tłum. Beaupré).djvu/28

Ta strona została uwierzytelniona.

ruchy miały na sobie piętno niepospolitości, która nie pozwalała mu przejść niepostrzeżenie«.
Inna znów kobieca jego wielbicielka pani Osgood, poetka, charakteryzuje go w zupełnie podobny sposób: »Obejście jego z ludźmi — dodaje ona — nacechowane było jemu tylko właściwą mieszaniną słodyczy i dumy. Trudno oddać delikatny wdzięk rycerskiej i prawie tkliwej uprzejmości z jaką odnosił się niezmiennie do kobiet, które posiadały jego szacunek«.
Jakże różne są te oceny od całego szeregu brutalnych insynuacyi, jakiemi przepełnioną była pierwsza, tylekroć już wmiankowana, historya życia poety. Życie to dobiegało już końca. Po zerwaniu z panią Whitman, powrócił Poe do cichego ustronia w Fordham, gdzie spędził jeszcze rok prawie pod macierzyńską opieką ciotki swej pani Clemm, wykończając swoją »Eurekę« i nie przestając zasilać rozmaitych czasopism, rozmaitego pokroju, swemi pracami. W lecie 1849 r. udał się na parę miesięcy do Richmond, a wracając stamtąd już chory, zatrzymał się w Baltimore, gdzie wysiadłszy z pociągu, omdlał na ulicy. W takim stanie znaleziono go i zawieziono do szpitala, gdzie po kilku dniach umarł na zapalenie mózgu dnia 7 października 1849 r.
Taki był koniec poety, którego bujny i oryginalny indywidualizm artystyczny wytworzył całą szkolę, wywołując niezliczone ilości naśladowców. Począwszy od talentów tej miary co Wells, Kipling lub Stephenson,