Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 1.djvu/184

 — Niema, — odpowiedziała zagadnięta, troskliwie otulając ubogiemi fałdami fartuszka trzymane na ręku dziecię.
 — I wczoraj wieczorem nie przychodził?
 — Owszem! Tato był tu wczoraj, ale...
 Niedokończyła, i ledwie dostrzegalne drgnienie przebiegło po wątłem jej ciele.
 Suszyc patrzył na nią swym obojętnym, niedbałym wzrokiem.
 — Ale co? — zapytał.
 — Nic, — odparła cicho dziewczyna poszedł i mówił, że przyjdzie dziś znowu, ale późno, bo go pan hrabia potrzebować będzie...
 — A więc, — rzekł Suszyc, gdy ojciec twój przyjdzie, oddaj mu te papiery... A czy nie zostawił czego dla mnie?
 — Owszem, — odpowiedziała dziewczyna, i sięgnąwszy do kieszeni wydobyła zwój miękkiego papieru. Suszyc rozwinął papier, i znalazł w nim niewielkiej wartości assygnatę, i kilka sztuk drobnej monety.
 — Dobrze, — rzekł chowając pieniądze do starego skórzanego pugilaresu, przed kilku godzinami opróżnionego na żądanie rodziny; oddajże te papiery ojcu, i powiedz, że jutro z rana przyjdę tu po nową robotę. Niech ją tu u was zostawi, gdy odchodzić będzie...