Strona:Eliza Orzeszkowa - Na dnie sumienia T. 2.djvu/590

—   584   —

lety flakon z trzeźwiącemi solami i trzymaj go w ręku.
 Zaledwie dostrzegalny smutny uśmiech przemknął po ustach Krystyny.
 — Uspokój się moja matko — wymówiła, — ja list ten czytałam i wiem o wszystkiem.
 Ewa wpatrzyła się w córkę szeroko roztwartemi oczami.
 — Jakto! — wiesz o wszystkiem i jesteś tak spokojną?
 — Cokolwiekbym czuła moja matko — odpowiedziała Krystyna, — niezłomne postanowienie jakie powzięłam, uspokaja mnie i pociesza.
 — Postanowienie! — jęknęła Ewa, — i jakieżto może być postanowienie! Zamiary jakie tworzyłaś, upadły całkiem przez to nieszczęśliwe odkrycie!
 — Nie, moja matko — z jednostajnym ciągle spokojem odrzekła Krystyna, — zamiary jakie tworzyłam nie upadły, ale przeciwnie utrwaliły się tak, jak uczucia moje nie zniknęły, ale nabrały owszem większej potęgi. Przed parą godzin widziałam Anatola...
 — Widziałaś go Krysiu! — zawołała Ewa, — au nom du ciel, gdzieżeś ty go widzieć mogła?
 — W więzieniu — ciszej jak wprzódy wyrzekła Krystyna, a gdy wyraz ten wymawiała, głos jej i usta zadrżały.