Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-2.djvu/70

bie, nie mów nikomu, że cię wzywałem, a zwłaszcza Iwanowi — dobrze?
 — Dobrze.
 — Bywaj zdrów, aniele drogi. Nie zapomnę ci tego nigdy, żeś się dziś za mną ujął.
 Jutro powiem ci coś, tylko się wpierw namyślę.
 — Jakże się ojciec czuje?
 — Jutro wstanę i nic mi nie będzie, czuję się zupełnie dobrze.
 Wyszedłszy na podwórze, Alosza zobaczył brata, siedzącego na kamiennej ławce pod murem. Iwan zapisywał coś ołówkiem w swoim notatniku. Alosza powiedział mu, że ojciec czuje się lepiej i że pozwolił mu spędzić noc w klasztorze.
 — Alosza drogi, — rzekł Iwan z niezwykłą serdecznością, — takbym chciał jutro z tobą pomówić, przyjdziesz?
 — Jutro muszę być u pani Chachłakow i u Katarzyny Iwanowny, o ile jej dziś nie zastanę.
 — Ty idziesz teraz do Katarzyny, aby się jej od Dymitra pokłonić.
 Alosza zdziwił się.
 — Domyśliłem się wszystkiego z jego gadania, — rzekł Iwan — Dymitr widocznie polecił ci pójść do Katarzyny i powiedzieć jej, że... że... chce z nią zerwać.
 — Bracie, jak się to wszystko skończy, między ojcem, a Dymitrem?
 — Trudno to przewidzieć. Może na niczem. Ta kobieta, to zwierzę. W każdym razie starego