Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/101

 — Cicho! ty także jesteś idyotka! To przecie takie gadanie niech dojdzie do biura, to tatę spensyonują i co?... Przecie tata w ósmej randze dopiero. Wiesz ty, co to jest. Ta jakby szósta ranga to cztery tysiące dla mnie, a dla was po trzydzieści...
 Zachłysnęła się. Przyparła Melę do muru.
 — Ty... pamiętaj sobie. Jak mi puścisz parę z ust przed kim, to nie jesteś moja córka więcej. Rozumiesz?
 — Ja... to Nakoneczna...
 — A tę wiedźmę wyrzucę na piętnastego... a jak nie zechce, sądownie. Już ja mam na nią przyczyny... Ja z wami porządek zrobię...
 Sapała głośno. Ale Mela uchwyciła ją za rękaw.
 — Proszę mamci!
 — Czego?
 — A... może... doktora...
 — Jeszcze czego! Chcesz odrazu, aby tato umarł?
 — Ja?
 — Ty! Taki rzeźnik oberznie mu nogę, ażeby sobie potem się na niej uczyć. Tacie