Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/146

 Pokojówka głos zabiera.
 — Wielmożna pani mówiła, że to katar spadł na piersi...
 Lekarzyk wzrusza ramionami — zgorszony, wściekły. Widzi zaniedbanie i przez to sprowadzoną katastrofę.
 Czuje nawet swą bezsilność. Serce, motor ludzkiej maszyny, nie zdolne nadążyć. Lada chwila ustanie. Pod ręką on to czuje. Nie chce brać jednak całej odpowiedzialności: jako młody — tchórzy.
 — Gdzie mama pani? — pyta Meli.
 — Poszła na kupno.
 — Kiedy wróci?
 — Za godzinę.
 — To na nic. Niech pani mamę zaraz odnajdzie — proszę dać mi znać na klinikę chorób wewnętrznych. Ja tam będę do południa. Niech mama zaraz po mnie przyśle i napisze, czy decyduje się na konsylium. Ja uproszę i przywiozę profesora. Według mnie — należy zastrzyknąć kamfory dla podtrzymania akcyi serca, tlen, zresztą my to zarządzimy. Tylko proszę się spieszyć z zawiadomieniem.
 Proszę iść szybko odnaleźć mamę...