Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/147

 I doktorek opuszcza sypialnię Dulskiego, a przechodząc przez salon, pociera czoło i powtarza:
 — To niesłychane!...
 — Za nim biegnie Mela.
 — Proszę pana doktora.
 — Co? słucham panią.
 — Czy... ojcu coś... grozi...
 Odwrócił się. Patrzy na to biedne, spłakane, smutne dziecko. Ogarnęła go litość.
 — Niech pani pośle po eter, koniak należy podawać, czarną kawę — odwilżać usta — i po nas, po nas — jak najprędzej.
 Wychodzi.
 — Mela biegnie do pokojówki.
 — Kasiu!... Kasiu!... zlituj się!... ratuj!... eteru... koniaku... kawy...
 Pokojówka łamie ręce.
 — Tak... kiedy pani wielmożna wszystko zamknęła i klucze zabrała...
 — Prawda! co robić!
 Bezsilne stoją u drzwi naładowanej spiżarni.
 — Przyniosę kawy ze sklepiku i rumu ze szynku za swoje.