Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/77

 Cicho, cichutko zbliża się do niego Mela.
 — Może taciowi wody?...
 Patrzy na nią bielmem zasnutemi oczami.
 Jakaś dziewczynka.
 Nie zna jej. Nie wpatrzył się nigdy w tę twarzyczkę zwiędłą przed rozkwitem, nie starał się pojąć — kto to jest właściwie...
 Jakaś dziewczynka.
 Z poza szyb dolatują dzwonki przejeżdżających sanek. Więc to zima... W biurze palą tak, że aż za gorąco... Więc to zima...
 Taka biała mgła, opar...
 I potem nic.
 Felicyan oczy z wysiłkiem przymyka.
 Tak będzie lepiej słuchać brzęku dzwonków i głosu dziewczynki...
 I Felicyan mdleje.
 Z płaczem i krzykiem pędzi Mela do kuchni.
 Cienkie jej włoski rozpadły się na zgarbione plecy.
 — Mamo!... Taciowi się coś stało!
 Dulska odwraca się od stolnicy, na której liczyła sznycle.