czeństw, Magellan dotarł do Ziemi Ognistej i wykrył wkońcu przejście, którego istnienie przewidywał na ostatecznym krańcu Ameryki Południowej. Wyprawa wypłynęła z cieśniny Magellana 27-go listopada 1520 r. i skierowała się w stronę północno-zachodnią, żeglując wśród rozległego morza, tak cichego naówczas i łaskawego, że nadano mu nazwę Oceanu Spokojnego. Magellan w ciągu długiej swej podróży w tych szlakach wykrył wyspy Maryańskie, a następnie wylądował dla naprawy okrętów na wyspie Zebu.
Król tej wyspy przyjął wyprawę z oznakami najwyższej uprzejmości. Magellan zakrzewił wiarę chrześcijańską w tych stronach, zbudował tu kościół, lecz popełnił wkrótce ważny błąd, poddając władzy króla Zebu innych sąsiednich tej wyspy władców.
Ci z oburzeniem odrzucili postanowienia cudzoziemca, a jeden z nich, król wyspy Mactan, zebrał armię sześć tysięcy wojowników liczącą, dla oparcia się Europejczykom.
Magellan zamierzył skarcić to, co poczytywał za nieposłuszeństwo, uwłaczające jego władzy. Wyruszył z garścią ludzi i dotarł do wsi, będącej rezydencyą króla Mactan’u. Była opuszczona — spalił ją. W tejże chwili nadbiegł oddział Indyan i zawiązała się walka, w której Hiszpanie obrzuceni zostali chmurą strzał i kamieni. Opierali się bohatersko, lecz dostrzegli ciągle wzrastające tłumy nieprzyjaciół, którym przybywały widoczne posiłki. Magellan, dowodzący tylko pięćdziesięciu ludźmi, pojął, że potrzeba szybko cofać się i powstrzymać zapęd zuchwałej odwagi. Nie stracił jednak zwykłej mu krwi zimnej, nakazał odwrót, cofając się ku brzegom. Zdołał dotrzeć do swych szalup, lecz rzucony silnie kamień ugodził go w nogę i obalił, a jeden ze ścigających Indyan przebił go włócznią. Było to 27-go kwietnia 1521 roku.
Magellan nie żył — lecz spełnił swą misyę. Wielkie zadanie podróży naokoło świata ziemskiego było faktem dokonanym[1].
- ↑ Magellan, przez Ferdynanda Denis.
