Strona:Geopolityka.pdf/122

Ta strona została uwierzytelniona.
Myśl geopolityczna w Polsce

europejskim decyduje posiadanie przez nie Pomorza Zachodniego i Wschodniego. Uznawał konieczność pozbawienia Niemiec dwóch „ramion”: północnego (na linii Szczecin-Królewiec) i południowego (na linii Wiedeń-Bratysława), które stanowiły główne osie niemieckiej ekspansji[1].
Również bardzo interesujące analizy zawierały prace Jerzego Niezbrzyckiego (1902-1968), piszącego pod pseudonimem Ryszard Wraga. Zgadzał się on z teorią Wacława Nałkowskiego o przejściowości terytorium Polski, uważając, że nie wyklucza ona odrębności geograficznej Polski. Za kluczowy obszar Związku Sowieckiego uważał Nadwołże. W Europie wskazywał na trzy główne pasaże mające decydujące znaczenie geopolityczne: hiszpańsko-francuski, adriatycki i bałtycko-czarnomorski. Na tym ostatnim, według niego, rozgrywa się kluczowa rozgrywka o władanie nie tylko nad Europą, ale i nad światem[2].


3.4. Geopolityka polska w latach 1945-1989

Po zakończeniu II wojny światowej, w kraju, w drugiej połowie lat czterdziestych, powstawały prace o charakterze geopolitycznym,

  1. I. Matuszewski, Did Britain Guarantee Poland’s Frontiers?, Edinburgh 1945; tenże, Granice zachodnie, New York 1943; tenże, Hańba albo chwała. Artykuły o polityce Rosji, Tel-Aviv 1944; tenże, O co walczymy, New York 1942. Zob. S. Cenckiewicz, Ignacy Matuszewski jako geopolityk, „Arcana” 2001, nr 38, s. 172-189.
  2. R. Wraga [właśc. J. Niezbrzycki], Sowiety grożą Europie, Warszawa 1935; R. Wraga [właśc. J. Niezbrzycki], Geopolityka, Strategia i Granice, Rzym 1945; R. Potocki, Koncepcje geostrategiczne Jerzego Niezbrzyckiego, [w:] W. Paruch, K. Trembecka (red.), Świat wokół Rzeczypospolitej: problematyka zagraniczna w polskiej myśli politycznej w pierwszej połowie XX wieku, Lublin 2007, s. 49-60.