demograficznym i ekonomicznym, niezdolnym do utrzymania imperium tak rozległego w sensie geograficznym[1].
Od 1980 r. zaczęto wśród pomniejszych grup polskiej opozycji nawiązywać do międzywojennej koncepcji Międzymorza. Zwolennicy i propagatorzy tej idei znajdowali się m.in. wśród takich ugrupowań jak Konfederacja Polski Niepodległej, „Solidarność Walcząca”, Polska Partia Niepodległościowa czy Liberalno-Demokratyczna Partia „Niepodległość (LDP „N”), a także grupy skupione wokół takich pism jak: „ABC”, „Międzymorze”, „Obóz”, „Nowa Koalicja”[2].
Na emigracji szczególnie aktywne pod względem kontynuowania przedwojennej myśli geopolitycznej było środowisko intelektualne, skupione wokół miesięcznika „Kultura” w Paryżu, którego redaktorem naczelnym był wspomniany już wyżej Jerzy Giedroyć. Czasopismo to wydawane było w latach 1947-2000[3]. Na łamach paryskiej „Kultury” jej redaktor naczelny wraz z Juliuszem Mieroszewskim w 1974 r. sformułowali koncepcję geopolityczną pod akronimem ULB, od pierwszych liter nazw państw: Ukraina, Litwa, Białoruś. Koncepcja ta zasadzała się na przekonaniu, iż w przyszłości tylko niepodległość trzech ww. krajów będzie stanowić najlepsze zabezpieczenie polskiej niepodległości. Głównym zagrożeniem dla Polski twórcy koncepcji ULB upatrywali w imperializmie ro-
- ↑ L. Moczulski, Geopolityka: ZSRR przed wielkim zwrotem, między Rosją a Polską, sprawa niemiecka, Karlsbad [1987], s. 4-8.
- ↑ T. Szczepański, Międzymorze – zapomniana idea niezależności narodowej i stabilizacji regionalnej, „Obywatel” 2006, nr 3 (29).
- ↑ O J. Giedroyciu i środowisku „Kultury” zob. np. E. Berberyusz, Książę z Maisons-Laffite, Warszawa 2000.
