Problematyka bezpieczeństwa kraju obecna była także w debatach na temat regionalnego systemu bezpieczeństwa i regionalnych formuł współpracy w tej dziedzinie. Najważniejszymi formułami regionalnej współpracy politycznej od lat dziewięćdziesiątych stały się dla Polski: Trójkąt Weimarski (Polska, Niemcy, Francja) i Grupa Wyszehradzka (Polska, Czechy, Słowacja, Węgry). Mniejszą rolę odgrywały Inicjatywa Środkowoeuropejska, Rada Państw Morza Bałtyckiego Na początku drugiej dekady XXI pojawiała się także formuła Trójkąta Królewieckiego (Polska, Niemcy, Rosja), w polityce zagranicznej propagowana przez Radosława Sikorskiego. Jej genezą teoretyczną była koncepcja Trójkąta Warszawskiego, zaproponowana w połowie lat dziewięćdziesiątych przez Longina Pastusiaka, jak forma uzupełnienia Trójkąta Weimarskiego o Moskwę. Należy to uznać jednak za margines myśli geopolitycznej lat 1989-2014, z uwagi na postrzeganie Rosji jako geopolitycznego przeciwnika wśród przeważającego grona polityków i ekspertów. Należy podkreślić, że postulaty sojuszu z Rosją, wysuwane w latach dziewięćdziesiątych XX wieku miały charakter marginalny[1].
Jednym z najważniejszych obszarów polskiej myśli geopolitycznej po 1989 r. jest spór o kształt polskiej polityki wschodniej, dotyczący skali i stopnia zaangażowania się Rzeczypospolitej na Wschód od Bugu. Duża część polskich intelektualistów
- ↑ L. Pastusiak, Rozważania o polityce zagranicznej, [w:] E. Haliżak, (red.), Bezpieczeństwo Narodowe Polski: geopolityczne i geoekonomiczne uwarunkowania, Toruń 1995, s. 49-51; S. Bieleń: Trialog niemiecko-polsko-rosyjski, czyli o idei „trójkąta kaliningradzkiego”. „Polski Przegląd Dyplomatyczny”, nr 2/2012, s. 5-6; http://www.msz.gov.pl/pl/p/mszpl/aktualnosci/wiadomosci/wizyta_ministra_spraw_zagranicznych_rp_w_krolewcu
