Na mapie zaznaczone były dwa duże okręgi, odwzorowujące obszary zasięgu lotnictwa strategicznego USA i ZSRS, częściowo zachodzące na siebie. Obszar gdzie kręgi pokrywały się (Eurazja, Ameryka Północna i północno-zachodnia część Afryki), Seversky nazwał Area of Decision („Strefa Decydująca”) i miała stać się kluczowym obszarem w przyszłym konflikcie. Teorii potęgi powietrznej tej zarzucano zbyt mocne przywiązanie do aspektu techniczno-militarnego przy braku szerszego ujęcia politycznego i analizy geograficznej[1].
Saul Bernard Cohen, amerykański geograf i politolog w 1963 r. zaprezentował w swojej książce nowe spojrzenie na międzynarodowy układ sił. Cohen czerpał szeroko z dorobku zwłaszcza Mackindera, Mahana i Spykmana. Podzielił świat na dwa regiony geostrategiczne: eurazjatycki (Eurasian Continental World) oraz morski (Trade Dependent Maritime World), które składały się z regionów geopolitycznych.
W skład regionu eurazjatyckiego wchodziły dwa regiony geopolityczne: Heartland wraz z Europą Wschodnią oraz Chiny. Geostrategiczny region morski składał się z pięciu regionów geopolitycznych: Europy Zachodniej z Maghrebem (Maritime Europe and the Maghreb), Ameryki Południowej, Afryki subsaharyjskiej oraz
- ↑ Z. Lach, J. Skrzyp, Geopolityka i geostrategia…, s. 34-36; L. Sykulski, Geopolityka. Słownik…, s. 89-90.
