Strona:H. Porter - Pollyanna.djvu/109

stał padać, więc przyjechałem po ciebie. Czy zechcesz pojechać? Odwiozę cię zpowrotem przed szóstą.
 — Bardzo chętnie, proszę pana — odpowiedziała Pollyanna — tylko muszę wpierw otrzymać pozwolenie cioci Polly.
 Za chwilę wybiegła z kapeluszem w ręce, lecz minkę miała poważną, prawie smutną.
 — Naturalnie, ciocia pozwoliła — zaczął rozmowę doktór, gdy powóz ruszył.
 — Owszem — westchnęła Pollyanna — boję się, że nawet jest zadowolona z tego, że wyszłam z domu!
 — A to dlaczego?
 Pollyanna westchnęła powtórnie.
 — Myślę, że nie chciała widzieć mnie przy sobie. Powiedziała nawet: „no idź już sobie, idź! Chciałabym, żebyś już była daleko!“
 Doktór uśmiechnął się zlekka, lecz nic nie powiedział. Zdawało się, że się nad czemś głęboko zamyślił i dopiero po chwili spytał:
 — Czy to twoja ciocia była z tobą na werandzie?
 Pollyanna znów ciężko westchnęła.
 — Tak i właśnie od tego się zaczęło! Ubrałam ją w bardzo piękny koronkowy szal, zrobiłam ładne uczesanie, włożyłam różę we włosy! Wyglądała tak pięknie! Czy pan doktór widział, jak pięknie wyglądała?
 Ale doktór odpowiedział dopiero po pewnej chwili.
 — Tak, Pollyanno, wyglądała pięknie!
 — Naprawdę? Ach, jak się cieszę — zawołała