Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom VII.djvu/96

 A dziewczyna poczęła szeptać tak cicho, jak szemrzą białe płatki lotusu, całowane letnim powiewem.
 — Panie! zmieniłeś mnie w żywą istotę; gdzież mi teraz zamieszkać każesz? Pamiętaj, panie, że gdy byłam kwiatem, drżałam i tuliłam listki za każdem tchnieniem wiatrów. Bałam się, panie, nawalnych dżdżów i burzy, bałam się gromów i błyskawic, bałam się nawet palących promieni słońca. Tyś mi kazał być wcieleniem lotusu, więc zachowałam dawną naturę i teraz boję się, panie, ziemi i wszystkiego, co się na niej znajduje... Gdzież mi zamieszkać każesz?
 Kryszna podniósł mądre oczy ku gwiazdom, przez chwilę myślał, poczem spytał:
 — Chcesz żyć na szczytach gór?
 — Tam śniegi i zimno, panie: boję się.
 — A więc zbuduję ci pałac z kryształu na dnie jeziora.
 — W głębinach wód przesuwają się węże i inne potwory: boję się, panie!
 — Chcesz stepów bez końca?
 — O, panie! wichry i burze tratują stepy nakształt stad dzikich.
 — Cóż z tobą uczynić, kwiecie wcielony?... Ha! w pieczarach Ellory żyją święci pustelnicy... Czy chcesz zamieszkać zdala od świata w pieczarze?
 — Ciemno tam, panie: boję się.
 Kryszna usiadł na kamieniu i wsparł głowę na ręku. Dziewczyna stała przed nim drżąca i przestraszona.
 Tymczasem zorza poczęła rozświecać niebo na wschodzie. Ozłociła się toń jeziora, palmy i bambusy.