Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 1.djvu/92

88

 — Raczy pan pozwolić — spróbował się bronić Wejwara.
 — To wam się udało! — powtórzył mistrz, chmurząc się.
 — I cóż teraz?
 Wejwara spojrzał na mistrza wzrokiem umierającej łani i odpowiedział smutnie:
 — Nie pozostaje nic innego, jak tylko iść pieszo. Mam nadzieję, że znajdziemy ślady szyku, który poszedł pieszo, i że go dogonimy...
 — Widzę już, jak go doganiamy! — mruczał Kondelik. — Wszak nie wiemy którędy idą, i czy są w drodze wogóle!...
 — Na pewno, proszę pana, wyszli przed godziną, jak było postanowione. Gdybyśmy wiedzieli zupełnie na pewno kierunek, w którym poszli, moglibyśmy ich łatwo dogonić, bo na pewno gdzieś w drodze będą odpoczywali.
 — Gdybyśmy wiedzieli, gdyby! — powtarzał Kondelik gniewnie za Wejwarą. — To jest właśnie, czego nie wiemy! Jabym najchętniej powrócił do domu.
 — Jak pan raczy rozkazać — poddawał się Wejwara. — Aczkolwiek sądzę, żebyśmy...
 Zamilkł. Nie wiedział jak radzić.
 — Znasz pan drogę na Karlsztajn? — pytał Kondelik, zdecydowawszy się nagle.
 — Szanowny panie — odpowiedział Wejwara jak zmartwychwstały. — Mamy mapy, nie możemy się omylić...
 — Więc tu nie stójmy i chodźmy! — zawołał Kondelik.