Strona:Iliada2.djvu/179

Ta strona została przepisana.

Mieszkańce wody króla swoiego postrzegły,
Pląsaiąc wieloryby z otchłani wybiegły.

 
His ubi læta deæ permulsit pectora dictis,
Iungit equos auro genitor, spumantiaque addit
Frena feris manibusque omnis effundit habenas,
Cæruleo per summa levis volat æquora curru:
Subsidunt undæ tumidumque sub axe tonanti
Sternitur æquor aquis: fugiunt vasto æthere nimbi:
Tum variæ comitum facies: immania cete,
Et senior Glauci chorus Inousque Palæmon,
Tritonesque citi Phorcique exercitus omnis;

Æneid: Libr: V. v. 816.

 
„Pocieszywszy boginią, wraz konie zaprząga
„W złoty szor, i spienionem wędzidłem powściąga:
„Wypuszcza wolno leyce: oko nie dostrzegnie,
„Jako wóz modry lekko po wierzchu wód biegnie.
„Pod grzmiąca osią głębie osiadać nie zwlekły,
„Groźne wały ucichły, a chmury uciekły.
„Mieszkańcy morza pod bok swego króla śpieszą,
„Ogromne wieloryby, stary Glauk z swą rzeszą,
„Palemon i Trytony i Forka gromada.


W. 59.

Rzekł, i dotknął ich berłem: nadzwyczayną wodze
Moc w ręku, zapał w piersiach, lekkość czuią w nodze.

Używanie berła, kiia, rózgi, do zdziałania rzeczy nadzwyczaynych, godne uwagi. Znana iest rózga Moyżesza. Cyrce kiiem ludzi w zwierzęta przemieniała. Merkuryusz dusze z piekła rózgą wywoływał.