Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Morituri.djvu/257

 Zembrzyński napił się wódki i siadł. Z Abramkiem szło twardo, lecz wreszcie Garbowski dobił targu: sprzedał mu wołu, który był złamał nogę. Gdy Żydzi wyszli, odwrócił się do gościa.
 — Skądże Pan Bóg prowadzi?
 — No, tak z Firlejowszczyzny niby.
 — A z czem?
 — Hm! z czem... jest coś do pogadania, macie czas?
 — Czemu nie.
 Zembrzyński z krzesłem się do stołu przysunął.
 — Nie pytajcie skąd wiem, ani jak, to moja rzecz, tylko dosyć, że wiem, iż się wybieracie jechać do Brańska i robić interesa z książętami. Brat wasz Gozdowski namówił was na to.
 — A skądże wy, u licha, wiedzieć o tem możecie?
 — Hm, wszystko się wie, panie bracie, a prawda to?
 Garbowski, na stół patrząc, mruczał coś i rzekł:
 — No, a jakby prawda była, to co? to co?
 — Jakby to prawda była, to się zarzniecie, bo choć wy rozumni, a oni niby lekko rzeczy biorą, wam z nimi się nie mierzyć. Interes zły, zły i zły!
 — A wy skąd o tem tak dobrze wiecie i dlaczego wam tak moja kieszeń miła?
 — Nie pytajcie! Może ja w tem też i swój interes mam, dosyć, że was ostrzegam: nie leźcie w to błoto, ugrząźniecie.
 Garbowski się uśmiechnął.
 — Wiecie co? Niebardzo miałem ochotę leźć, ale teraz, gdy wy mnie odradzacie, muszę rozważyć. Niezgorsza to rzecz być może.
 — Jak komu — rzekł spokojnie Zembrzyński. — Ja wam przywiozłem wykaz hipoteczny.
 — Ja go już widziałem.
 Obaj zamilkli i zmierzyli się oczyma.
 — Gadajcie szczerze, co wy w tem macie? — odezwał się Garbowski. — Tam waszego nazwiska nie widać.