Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/69

co ciekawego i poradzić ze mną. Jegomość bywało w drodze, jak po piasku jedziemy, to i o procesie ze mną pogada. A i to źle, że takoż tabaki nie zażywa, przez to taki delikatny...
 Niemniej jednak Maciej bardzo kochał panicza.
 Taki był stan rzeczy, gdy dość niespodzianie pan stolnik nurski jednego poranku wysiadł z kolaski na podwórku Siekierzyńskich i o lasce, suwając nogami, trochę podtrzymywany przez Macieja, który go stante pede tabaczką częstował, kroczył do pokoiku pani skarbnikowiczowej, a po drodze rozpytywał:
 — A jak się tam pani wasza ma?
 — Cóż? siedzi, panie stolniku, w krześle, do kościoła już ją biedne nogi nie zawloką, modli się i stęka, starość nie radość. Ot widzę i pan stolnik, nie przypominając, coś na nogi szwankuje.
 — E! to tak mi ścierpły w drodze, kochanku...
 — Otóż to i mnie od czasu, — odparł Maciej, — aby cokolwiek, to nogi cierpną...
 — A panicz wasz?
 — Zdrów, chwalić pana Boga, rumiany; ale delikatny gdyby panienka, już takiej komplecji, — dodał Maciej — chodzi jeszcze do ojców Jezuitów, ale nie wiem poco; bo czegoż on już nie umie? ot, żeby jeszcze gdzie na dwór...
 — Dla niego nicpotem dworska służba, tam ludźmi pomiatają, rzucają, trzeba nieraz głód, chłód, bezsen i jeszcze batogi pod humor wytrzymać, a jemu to nie rzecz...
 — To prawda, gdyby tabakę zażywał, toby się