Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pomywaczka.pdf/37

 — Ale moja Lagrange... grzech to nie wielki... gdybyś nawet zdrzemnęła...
 — Doprawdy mości książe nie spałam...
 Julce pusty śmieszek przelatywał po ustach, ale usiłowała go ukryć i przytłumić... Patrzała na księcia, a książe na nią z uczuciem spokojnego przywiązania...
 Starościc stał osłupiały.
 — Cóżeś robiła, moja panno Julio? zapytał po chwili.
 — O! dzień nam przeszedł jak zawsze w pracy...
 — Ona się istotnie zmęczyła, podchwyciła p. Lagrange. Z rana przychodził Folino dn rysunku... pokażże album moje dziecię... potem de Santis do śpiewu i fortepianu... potem czytałyśmy razem...
 — A! tego nudnego Rollina... przerwała Julia... aleś książe kazał uczyć się...
 I spojrzała na niego...
 — I chodziłyśmy na przechadzkę, dodała staruszka... wieczór był prześliczny...
 — A więcej co, moja miła? zagadnął książe
 — No cóż, tęskniłam po księciu... odparło dziewczę: jak zawsze...
 — O! czyż po mnie?
 — Alboż jest kto dla mnie więcej na świecie nad mojego księcia, mojego pana?
 — Opiekuna, dodał książe Józef wesoło — starego, nudnego opiekuna, który przychodzi dawać nauki moralne, bez względu na wiek, na młodość trzpiotowatą.
 — Książe się obgadujesz, rzekła Julka; a mnie się na łzy zbiera, gdy na ciebie patrzę...
 — O! już jak ona kocha księcia, to doprawdy aż do niedorzeczności, odparła p. Lagrange. Cały dzień, żeby pomyślała o czem innem: rysuje, mówi o księciu; chodzimy, patrzy tylko czy go gdzie nie zobaczy.
 — I nie nudno ci tak, moja Julko? spytał książe...
 — A! możeż być nudno w takiem szczęściu?
 Starościc dojrzał łzy w jej oczach... Spuściła główkę zarumieniła się milcząca.