Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sprawa kryminalna T. 2.djvu/107

tak rozumna, tak ją kochająca, nie znalazła sposobu nawet mimo woli ojca ją wyswatać?
 — Przyznam ci się, kochany bracie, że, gdy mnie tak wyzywasz, że gdybym mogła...
 — Ale nawet spróbować nie chcesz? rzekł prezes żartobliwie — a tak jednak wieleś sobie tuszyła... tak się zbierała jak czajka za morze — i — z tego wszystkiego — nic. — A to przez jednego starego upartego nudziarza, jakim ja jestem.
 Ciotka Benigna słuchała go z uwagą niezmierną i podziwieniem...
 — Chcesz mnie widocznie rozdrażnić — odezwała się.
 — Ale szydzę z asindzki najwyraźniej, kończył stary. Słyszana to rzecz, ażeby trzy kobiety w spisku razem z bardzo przebiegłym mężczyzną nie mogły pokonać jednego ociężałego starowiny! A toć wstyd i hańbę całemu rodzajowi swemu czynicie..
 Benigna spojrzała mu w oczy, pomimo szyderstwa, z jakiem się wyrażał — gniewu nie było na jego twarzy.
 Nie mogła go zrozumieć.
 — Wyraźnie mnie — bo wyzywasz.... szepnęła cicho.
 — Któż wie — dodał zniżając głos brat, możebym już rad — ażeby się to jakokolwiek skończyło...
 Jeszcze bardziej zadumiona — Benigna zawołała —
 — Przecież to od ciebie zależy!
 — Jak odemnie? mruczał niewyraźnie Prezes, przewracając karty w rejestrze.